Η Ελλάδα χρειάζεται μια γενναία διαγραφή χρέους

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας πήρε ένα μεγάλο πολιτικό ρίσκο στις 31 Οκτώβρη για να κρατήσει την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ. Οι άλλοι ηγέτες της ζώνης του ευρώ φαίνεται να αναγνωρίζουν πλέον ότι η χώρα χρειάζεται περισσότερο χρόνο και μεγαλύτερη ανακούφιση από τις υποχρεώσεις του χρέους της για να επιβιώσει.

Η λήψη αποφάσεων της ερχόμενης εβδομάδας μπορεί να εξασφαλίσει την απελευθέρωση της επόμενης δόσης 31,5 δισ. στην Ελλάδα. Ωστόσο, μια πιθανή επαναγορά χρέους δεν θα αντιστρέψει την φθίνουσα οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας. Ούτε τα περαιτέρω € 13,5 δισ. περικοπών στον προϋπολογισμό και οι αυξήσεις φόρων που ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αποδέχθηκε δημοσίως την Τετάρτη, με κίνδυνο κατάρρευσης του κυβερνητικού συνασπισμού.

Ο νέος προϋπολογισμός που παρουσίασε ο Σαμαράς στο κοινοβούλιο του στις 31 Οκτωβρίου δείχνει ότι το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα θα γιγαντωθεί σχεδόν διπλάσιο από το μέγεθος της οικονομίας το 2013, ή 189,1 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Τα είδη των πλεονασμάτων του προϋπολογισμού που χρειάζονται για να επανέλθει το επίπεδο του χρέους υπό έλεγχο δεν είναι ιστορικά εφικτά για την Ελλάδα.

Οι Έλληνες μπορούν να ξαναχτίσουν τη χώρα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στους Financial Times

Το μικρότερο κόμμα που μετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, η Δημοκρατική Αριστερά, δεν ψήφισε το τελευταίο πακέτο μέτρων. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πάντως κατάφερε να το περάσει, αλλά με τόσο ισχνή πλειοψηφία που κανένας πλέον δεν είναι βέβαιος ότι το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί. Η στήριξη προς αυτό είναι αδύναμη στην αίθουσα του κοινοβουλίου και
ανύπαρκτη στους δρόμους της Αθήνας. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει βυθιστεί στη φτώχεια, γεγονός επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή της χώρας.
Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί να αποφύγει τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις. Χωρίς τα έκτακτα δάνεια από την ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Αθήνα θα έπρεπε να μειώσει ακόμη πιο άγρια τα ελλείμματά της. Το παλιό σύστημα, όπου οι λίγοι μυημένοι ζούσαν από το λίπος της αναποτελεσματικότητας και των χρεών που επιβάλλονταν σε τρίτους, δημιουργούσε ψευδαίσθηση πλούτου, που μοιραία θα είχε κακό τέλος. Έτσι, όμως, η πολιτική διαχείριση των οικονομικών αναγκών γίνεται ακόμη πιο σημαντική.
Η ελληνική πολιτική τάξη έχει αποτύχει παταγωδώς να πείσει το ευρύτερο κοινό για την ανάγκη των επώδυνων μέτρων που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί κοινωνική και οικονομική μεταμόρφωση της χώρας. Χωρίς αυτά τα βήματα, ο ελληνικός λαός -παρά τη φιλοδοξία του να ζήσει σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα- θα εξοριστεί σε βαλκανική απομόνωση.

Το τέλος της αγωνίας

Η Ελλάδα θα παραμείνει μια καταστροφή μέχρι να πάρει τη «φαρμακευτική αγωγή» που δινόταν για τις υπερχρεωμένες φτωχές χώρες κατά το παρελθόν.Μια γενική απεργία, οι διαδηλωτές στους δρόμους, κοινοβουλευτικές διαμάχες κατά των μέτρων λιτότητας που απαιτούνται για να αποδεσμευτούν τα κεφάλαια διάσωσης, και μια οικονομία που βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερο χρέος. Η κατάσταση στην Αθήνα αυτή την εβδομάδα είναι οφθαλμοφανώς οικεία — και όχι μόνο επειδή η Ελλάδα έχει ζήσει τόσες πολλές παρόμοιες εβδομάδες κατά τα τελευταία δύο χρόνια. Αποτελούν, επίσης, τρομακτικές ηχώ των κρίσεων χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών της δεκαετίας του 1980 και του 1990.

Η εμπειρία από δεκάδες από τις υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής έχει προσφέρει διδάγματα που οι διασώστες στην Ελλάδα θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη. Για χρόνια, το ΔΝΤ και οι πλούσιες κυβερνήσεις του κόσμου προσπάθησαν να τις βοηθήσουν με βραχυπρόθεσμα δάνεια διάσωσης. Αλλά οι πιο χρεωμένες άρχισαν να ανακάμπτουν μόνο όταν τα χρέη τους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που οφείλονται σε επίσημους πιστωτές, είχαν περικοπεί. Στην Ευρώπη, η Πολωνία παρέχει επίσης ένα προηγούμενο: η οικονομία της απογειώθηκε στη δεκαετία του 1990 μετά από ένα πάρα πολύ μεγάλο διάλειμμα που δόθηκε από τους πιστωτές της.

Ο Χου Ζιντάο ορίζει τις νέες προκλήσεις

Την ανάγκη μιας πολιτικής μεταρρύθμισης στην Κίνα, που θα πατάξει τη διαφθορά αλλά δεν θα αντιγράψει «κανένα δυτικό πολιτικό σύστημα», επισήμανε, χθες, ο πρόεδρος, Χου Ζιντάο, καθώς ετοιμάζεται να παραδώσει τα ηνία στον διάδοχό του, νυν αντιπρόεδρο, Σι Tζινπίνγκ, στο πλαίσιο του 18ου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας. Ανοίγοντας τις εργασίες του συνεδρίου, στο Μέγαρο του Λαού, στο Πεκίνο, ο κ. Χου όρισε τις βασικές προκλήσεις της επόμενης δεκαετίας, μεταξύ τους και την προώθηση ενός νέου κινεζικού μοντέλου ανάπτυξης, που θα διασφαλίσει μακροπρόθεσμα την υγεία της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου.

«Η καταπολέμηση της διαφθοράς και η προβολή της πολιτικής ακεραιότητας, που είναι μείζον πολιτικό θέμα και ανησυχεί έντονα τον λαό, αποτελεί σαφή δέσμευση του κόμματος», υπογράμμισε, προειδοποιώντας τη νέα ηγεσία ότι το εν λόγω ζήτημα μπορεί να απειλήσει το ίδιο το κράτος. Στον απόηχο της πτώσης του πανίσχυρου κομματικού αξιωματούχου, Μπο Σιλάι, η σύζυγος του οποίου καταδικάστηκε για τον φόνο Βρετανού επιχειρηματία, ο απερχόμενος ηγέτης ήταν κατηγορηματικός: «Εάν αποτύχουμε να χειριστούμε σωστά το θέμα της διαφθοράς, θα αποβεί μοιραίο για το κόμμα, μπορεί να προκαλέσει ακόμη και την κατάρρευση του κράτους». Ο κ. Χου θα παραδώσει την ηγεσία του ΚΚ Κίνας στο τέλος του συνεδρίου την ερχόμενη Τετάρτη και θα αποχωρήσει από την προεδρία τον Μάρτιο.

Πως ο Ομπάμα γκρέμισε την αυταπάτη των Ρεπουμπλικάνων

Aκόμα και μετά την καταμέτρηση των εκλεκτόρων και το τέλος της καταδικασμένης εκστρατείας του ο Mitt Romney αρνιόταν αρχικά να παραδεχτεί την ήττα του. Ο Καρλ Ρόουβ, του οποίου ο αυτάρεσκος τόνος είχε πλέον μια πικρία, ψέλιζε στον αέρα ότι στο Οχάιο πρέπει να γίνει ξανά η καταμέτρηση. Το δίκτυο Fox είχε βιαστεί με τις ανακοινώσεις του, έλεγε. Αλλά σύντομα και αυτές οι φωνές που ήλπιζαν σε επανάληψη της παρωδίας  Μπους-Γκορ σιώπησαν και μαζί τους έσβησαν και οι αυταπάτες μια Ρεπουμπλικανικής ελίτ που τραβούσε το μοναχικό της δρόμο εδώ και χρόνια.

Στη συνέχεια, ο κ. Romney ανέβηκε στη σκηνή στη Βοστώνη για να κάνει την ομιλία του. Ήταν ευχάριστος, αλλά λιγότερο συγκινητικός από τον Τζον Μακέιν πριν από τέσσερα χρόνια, μια τόσο γενναιόδωρη παραδοχή ήττας διαποτισμένη με μια αίσθηση της ιστορικής στιγμής. Όμως, με τον τρόπο του, ο Mitt Romney για μια στιγμή άφησε τη μάσκα να πέσει. Πίσω ήταν ένας άνθρωπος εξαγνισμένος, για μια φορά λίγο απεριποίητος, με την κούραση ορατή. Αλλά αυτό ήταν όλο. Ευγενικές ευχές για το νικητή, μια προσευχή για τον πρόεδρο – και αυτό ήταν.

Ξαφνικά ο άνθρωπος που είχε προσπαθήσει να είναι τα πάντα για όλους δεν ήταν τίποτα για κανέναν, εκτός από ένας κουρασμένος χρηματιστής και πρώην κυβερνήτης μιας πολιτείας που τον είχε αποκηρύξει με τεράστια διαφορά ψήφων.

Τι ισχύει για τις ρυθμίσεις δανείων

Δραστικές μειώσεις δόσεων, επιμηκύνσεις, ακόμα και «κούρεμα» προσφέρουν οι τράπεζες

Του Κωνσταντίνου Μαριόλη 

Η πολιτική αντιπαράθεση των τελευταίων μηνών έχει αναδείξει σε «μείζον ζήτημα» το θέμα ρύθμισης δανείων για εκείνους που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους. Άσχετα, όμως, με τις πολιτικές «κορώνες» για, ενδεχομένως ανέφικτες, οριζόντιες ρυθμίσεις, οι τράπεζες σήμερα προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την έκρηξη των προβληματικών δανείων παρέχοντας σοβαρές επιλογές ελάφρυνσης των βαρών.

Σε αυτό το πλαίσιο, έχει ξεκινήσει μια άτυπη διαδικασία ρύθμισης δανείων, η οποία αφορά, αφενός, υπερχρεωμένα νοικοκυριά και ανέργους και, αφετέρου, όσους αντιμετωπίζουν λιγότερο «ορατά» οικονομικά προβλήματα και ζητούν να μπουν σε ρύθμιση.

Οι τράπεζες προώθησαν τις εν λόγω ενέργειες δειλά-δειλά από το 2009 και πιο ουσιαστικά από το 2010, αντιμετωπίζοντας σε πρώτη φάση τα καταναλωτικά δάνεια, και σταδιακά οι ρυθμίσεις έγιναν… καθημερινή συνήθεια και στη στεγαστική πίστη.

Σήμερα οι ρυθμίσεις δανείων αποτελούν μια από τις βασικές λειτουργίες των τραπεζών και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, από τη στιγμή που η σφοδρή ύφεση εκτινάσσει τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε ποσοστό έως και 20%. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι στιγμής το 25%-30% του συνόλου των προϊόντων καταναλωτικής και στεγαστικής πίστης έχει «ρυθμιστεί». Το σύνολο των καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων διαμορφώνεται περί τα 110 δισ. ευρώ, 80 δισ. στεγαστικά συν 30 δισ. καταναλωτικά, συνεπώς πρόκειται για δάνεια συνολικού ύψους 30 δισ. ευρώ.