Δύο εκθέσεις – βόμβα του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος.

Τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έλαβαν την Τρίτη το βράδι δύο εκθέσεις που αφορούν την Ελλάδα και οι οποίες αναμένεται να συζητηθούν σε ειδική συνεδρίαση (του Δ.Σ.) την πρώτη εβδομάδα Φεβρουαρίου.

Σύμφωνα με πληροφορίες οι εκθέσεις “δεν είναι καλές” για

τη χώρα μας, “μάλλον θα τις χαρακτήριζα καταθλιπτικές”, είπε στην ιστοσελίδα μας πηγή που έχει γνώση της κατάστασης. Πρόσθεσε ωστόσο ότι υπάρχουν και κάποιες θετικές αναφορές.

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η ημερομηνία συζήτησης των εκθέσεων δεν έχει καθοριστεί, καθώς η Αθήνα ζητά χρονικό περιθώριο 15 εργάσιμων ημερών για να προετοιμαστεί κατάλληλα. Σύμφωνα με πληροφορίες η πρώτη έκθεση έχει σχέση με την επισκόπηση της ελληνικής οικονομίας που έκανε η επικεφαλής της Αποστολής του ΔΝΤ για την Ελλάδα Ντέλια Βελκουλέσκου τον προηγούμενο Σεπτέμβριο στη βάση του άρθρου 4 του καταστατικού του Ταμείου.

Με τον Σόιμπλε ή με τον Τραμπ;

Μία φορά ανά δεκαετίες εμφανίζονται στο προσκήνιο χαρισματικές προσωπικότητες που εννοούν όσα λένε και εφαρμόζουν αυτά που έχουν υποσχεθεί να πράξουν. Το σύστημα ισχύος που επικάθεται σε χρυσό θρόνο σφηνωμένο στον κόπρο της υποκρισίας δεν έχει συνηθίσει τη συνέπεια λόγων και έργων. Γι’ αυτό αιφνιδιάζεται σφόδρα οποτεδήποτε τα πολιτικά «ραντάρ» εντοπίζουν στίγματα ικανότητας και ειλικρίνειας.

Ο Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί μία εξ αυτών των περιπτώσεων. Τα πρώτα εικοσιτετράωρά του στον Λευκό Οίκο αποδεικνύουν ότι εννοούσε κάθε λέξη απ’ όσα υποσχόταν στις προεκλογικές ομιλίες του. Ο κ. Τραμπ μίλησε στον νου και στην καρδιά της αληθινής, υγιούς, ισχυρής Αμερικής δίχως περιττά στολίδια, χωρίς αχρείαστες φιοριτούρες πολιτικής ορθότητας και ψεύτικες ευγένειες. Είπε ότι επιδίωκε να περιστείλει δαπάνες, να… υποτάξει το χρέος των ΗΠΑ, που καλπάζει ανεξέλεγκτο, να μειώσει δραστικά τη φορολογία, να αποσύρει τη χώρα του από ασύμφορες διεθνείς εμπορικές συμφωνίες και να διαμορφώσει ειδική, προνομιακή σχέση με τη Βρετανία που ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την εκγερμανισθείσα Ευρωπαϊκή Ενωση.

Για τον βαθύ λαϊκισμό του «αντιλαϊκισμού»

Γράφει ο Σωτήρης Μητραλέξης*

Από την «άνοδο του λαϊκισμού στην Ευρώπη και στον κόσμο» μέχρι τον ελλαδικό θρυλούμενο «εθνολαϊκισμό», παρατηρούμε ότι εσχάτως η έννοια του λαϊκισμού είναι εξεχόντως en vogue στις πολιτικές αναλύσεις: έχει καταλήξει να αποτελεί το κυρίως όργανο και εργαλείο πολιτικής ανάλυσης και διάγνωσης στα mainstream, αποδεκτά, «σοβαρά» κανάλια πληροφόρησης και συσχηματισμού του δημοσίου λόγου. Εδώ θα προσπαθήσω να καταδείξω το γιατί αυτός ο περιρρέων «αντιλαϊκισμός» είναι (α) βαθύτατα αντι-πολιτικός, (β) δόλια προπαγανδιστικός, και (γ) …εν τέλει, εντελώς λαϊκιστικός.

Κάθε φορά που ο «λαϊκισμός» του αντιπάλου καθίσταται αντικείμενο επίκλησης, κατ’ ουσίαν εκδιπλώνεται υπορρήτως η εξής αφήγηση: η θέση του αντιπάλου είναι «λαϊκιστική» διότι χαϊδεύει αφτιά, βασίζεται σε ψεύδη ή μισές αλήθειες και αποκρύβει τα δεδομένα, δομείται πάνω σε μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτό που καθιστά την θέση ή την συμπεριφορά του αντιπάλου «λαϊκιστική» είναι ακριβώς το γεγονός πως αρνείται την αδιαμφισβήτητη αλήθεια της δικής μου πολιτικής πρότασης–δηλαδή, την «πραγματικότητα». Η πολιτική μου θέση δεν είναι μία από τις πολλές ενδεχόμενες πολιτικές θέσεις, την οποία εγώ προκρίνω έναντι των υπολοίπων, δεν είναι ένα «δέον γενέσθαι» ανάμεσα σε άλλα αντιπροτεινόμενα, όχι: η δική μου πολιτική θέση είναι η μόνη σοβαρή, εφαρμόσιμη, «ορθολογική», μετριοπαθής πρόταση. Η δική μου πολιτική τοποθέτηση είναι η πραγματικότητα: αντιτιθέμενες πολιτικές προτάσεις αποτελούν άρνηση ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ακριβώς επειδή αντιτίθενται στην δική μου–και μόνη–θέση. Αποτελούν λαϊκισμό.