Ο ολοκληρωτισμός της παγκοσμιοποίησης (και το φύλο)

Του Γιώργου Ρακκά

Το Σάββατο που μας πέρασε, ο υπουργός οικονομικών της χώρας, που εκτελεί χρέη killer της ελληνικής οικονομίας για λογαριασμό των δανειστών, συμμετείχε στην διαδήλωση του gay pride η οποία πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο Σάββατο στην Αθήνα. «Στην ζωή δεν υπάρχει μόνο το μνημόνιο», θα δηλώσει αργότερα θέλοντας να υπερασπιστεί την επιλογή του, και συνακόλουθα εκείνο που ήθελε να υπομνηματίσει με αυτήν, ότι δηλαδή παραμένει αριστερός παρά το γεγονός ότι είναι αναγκασμένος να υλοποιήσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές λόγω των δεσμεύσεων που τηρεί η κυβέρνησή του.

Ο Γάλλος αυτοκράτωρ που θα αλλάξει την Ευρώπη

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος 

Πρόκειται για φαινόμενο που δεν έχει προηγούμενο στη γαλλική πολιτική ζωή και, πιθανότατα, όχι μόνον σε αυτή: μετά τη μεγάλη νίκη του στις προεδρικές εκλογές, τώρα ο Μακρόν κατακτά και τη γαλλική εθνοσυνέλευση εξασφαλίζοντας, όπως όλα δείχνουν την απόλυτη πλειοψηφία και εξαφανίζοντας κάθε τι άλλο στο πέρασμά του. Και το πετυχαίνει αυτό όχι τάζοντας παροχές, αλλά το ακριβώς αντίθετο: λέγοντας στους Γάλλους πολίτες ότι πρέπει να υποστούν θυσίες για το αύριο.

Στην ουσία, την Κυριακή, ο γαλλικός λαός «έστεψε» τον πρόεδρό του σε δημοκρατικό «αυτοκράτορα», δίνοντάς του όλα εκείνα τα όπλα που του επιτρέπει το σύνταγμα της χώρας για να ασκήσει την εξουσία με τον τρόπο που ο ίδιος πιστεύει ότι πρέπει για το καλό της πατρίδας του αλλά και της Ευρώπης συνολικά.

Σε σταυροδρόμι η Ελλάδα μετά τις ουτοπίες και την απύθμενη υποκρισία της Ευρώπης

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Όλες οι προσμονές, οι ελπίδες και οι υποσχέσεις των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων επτά ετών, σχετικά με τη δυνατότητα της δήθεν ευμενούς έκβασης του χρέους, ήταν καθαρά ουτοπικές, από τη στιγμή που οι δανειστές, στην αρχή της κρίσης, αρνήθηκαν το «κούρεμά» του. Παρότι, αυτή η αλήθεια, ήταν γνωστή σε δανειστές και οφειλέτες, ωστόσο στο διάστημα αυτών των επτά μαρτυρικών ετών στήθηκε στην Ελλάδα ένα θέατρο σκιών, το οποίο ενάλλασσε, συνεχώς το ρεπερτόριο των παραστάσεών του. Οι Έλληνες, όσο το βιοτικό τους επίπεδο καταποντίζονταν, οι περιουσίες τους δημεύονταν, τα παιδιά τους ξενιτεύονταν, οι επιχειρήσεις τους έβαζαν λουκέτο, έπρεπε να βαυκαλίζονται με όνειρα. Και όταν το ένα, από αυτά, αποδεικνύονταν ψεύτικο, έπρεπε αμέσως να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο. Ατέρμονες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, χωρίς περιεχόμενο, ενθουσιασμοί των κυβερνητικών «περί όνου σκιάς», αναγγελίες επίτευξης θαυμαστών στόχων, που δήθεν μας σώζουν, αλληλοκατηγορίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, χωρίς αντικείμενο αποτελούν τον μακρύ και ανούσιο απολογισμό αυτών των επτά ετών της ελληνικής συμφοράς.