Κατεδαφίζοντας την ελληνική μειονότητα στη Χειμάρρα

Η επιχείρηση κατεδάφισης ελληνικών περιουσιών

Του Δημοσθένη Γκαβέα από την www.huffingtonpost.gr

Κάτι συμβαίνει στη Χειμάρρα. Κάτι συμβαίνει εδώ και καιρό και αφορά στην παραβίαση της δημοκρατίας και του σεβασμού των δικαιωμάτων των μελών της ελληνικής μειονότητας που ζουν εκεί. Όλα δείχνουν πως πρόκειται για μια μεθοδευμένη επιχείρηση εκτοπισμού τους, σχεδιασμένη από την κυβέρνηση του πρωθυπουργού της Αλβανίας, του κ. Έντι Ράμα, καθώς υπό το πρόσχημα της εφαρμογής ενός σχεδίου αστικής ανάπλασης και τουριστικής αξιοποίησης της περιοχής βρίσκεται σε εξέλιξη μια επιχείρηση κατεδάφισης αποκλειστικά ελληνικών περιουσιών.

Παράλληλα με αυτές τις εξελίξεις, ο κ. Ράμα, του οποίου η κυβέρνηση και ο ίδιος, βρίσκονται αντιμέτωποι με κατηγορίες για διακίνηση κάνναβης δισ. ευρώ και για τη μετατροπή της Αλβανίας σε παράδεισο για εμπόρους ναρκωτικών, προχώρησε στην καθαίρεση των 12 περιφερειαρχών και στην αντικατάστασή τους με 12 απόστρατους αξιωματικούς. Πρόκειται για κίνηση που δείχνει κλιμάκωση του αυταρχισμού και του συγκεντρωτισμού, που σε συνδυασμό με την κλιμάκωση του αλβανικού εθνικισμού και του ανθελληνισμού, δημιουργούν μια ιδιαίτερα επικίνδυνη κατάσταση.

Οι πελάτες της αλβανικής Ριβιέρας

Οι κατεδαφίσεις που έγιναν την περασμένη Τρίτη δεν ήταν οι πρώτες, είχαν προηγηθεί και άλλες. Οι προσπάθειες είναι συνεχείς, ενώ οι ιδιοκτήτες των περιουσιών που προσβάλλονται δεν κατέχουν νόμιμους τίτλους διότι αποτελούν πατρογονικές εστίες ή περιουσίες προ συστάσεως αλβανικού κράτους, εν έτη 1912. Ο δικτάτορας Χότζα δήμευσε όλες τις ιδιωτικές περιουσίες και από το 1991 δεν υπήρξε καμία μέριμνα προκειμένου να επιλυθεί αυτό το ζήτημα, ενώ η αλβανική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει ότι η Χειμάρρα ανήκει στη μειονοτική ζώνη.

Ο θρίαμβος και η κατάρρευση του αφηγήματος της ανεξαρτησίας της Καταλονίας

Τον «Θρίαμβο και την κατάρρευση του αφηγήματος της ανεξαρτησίας» αναλύει σε κύριο άρθρο της η εφημερίδα La Vanguardia.

Στην καρδιά της πολιτικής δραστηριότητας βρίσκεται η δράση. Χωρίς λέξεις δεν γίνεται πολιτική, αλλάεκείνο που χαρακτηρίζει πάνω απ’ όλα έναν πολιτικό είναι όσα πράττει. Όπως συνόψιζε ο Ντανιέλ Ινεράριτι, «είναι οι πράξεις εκείνες που επικυρώνουν τις ιδέες, κι όχι το αντίθετο».
Χρειάζεται να επανεξετάσουμε ορισμένα βασικά δεδομένα, εάν θέλουμε να κατανοήσουμε που βρισκόμαστε και, ταυτόχρονα, να χύσουμε λίγο φως πάνω στο άμεσο μέλλον. Χρειάζεται γι’ αυτό να μη συγχέουμε τη διάγνωσή μας με τις επιθυμίες μας. Όλος ο κόσμος συμφωνεί στην παρατήρηση—κι εγώ επίσης—πως το νέο κίνημα της ανεξαρτησίας είχε κερδίσει τη μάχη μέσα από την αφήγηση: το έγραψαν αναλυτές με διαφορετική ιδεολογία, ακόμη και οι πλέον διαπρύσιοι πολέμιοι της αποσκίρτησης. Είναι αναντίρρητο.

Το κίνημα της ανεξαρτησίας κατόρθωσε να προσφέρει ένα ελκυστικό αφήγημα, όταν οι υπέρμαχοι της παραμονής της Καταλωνίας στην Ισπανία δεν είχαν—και δεν έχουν—ένα εναλλακτικό αφήγημα που να είναι πειστικό. Μολαταύτα, η επιτυχία του μηνύματος για μία νέα χώρα συνοδεύθηκε από μία εκκωφαντική αποτυχία στη δράση. Το αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευση κατά τη λήψη της τελικής απόφασης που θα δικαίωνε όλη τη διαδικασία, που ονομάσθηκε Procés. Η αγωνία πήρε τη θέση του έπους, κι εκείνο που επέπρωτο να είναι κατανυκτικό και χαρούμενο, κατάντησε μία πορεία θλιβερή, αβέβαια και έμπλεη απαισιοδοξίας.

Γιατί ηττήθηκαν οι Κούρδοι του Ιράκ

Του Δρ. Σπύρου Πλακούδα*από το liberal.gr 

Ο Τυχοδιωκτισμός του Μπαρζανί

Ενώ προ ημερών οι «επαϊοντες» έριζαν περί της επιτυχίας (ή μη) της επίσκεψης του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, στο μακρινό Ιρακινό Κουρδιστάν ο «τζόγος» του Μπαρζανί με το αποσχιστικό δημοψήφισμα αποτύγχανε παταγωδώς. Γιατί όμως;

Εν συντομία, επειδή ο Μπαρζανί εξέλαβε ως δεδομένη την δίχως όρους υποστήριξη των ΗΠΑ προς αυτόν εν μέσω της σαφούς αντι-Ιρανικής στροφής του Τραμπ και υποτίμησε τις υπόλοιπες μεταβλητές της εξίσωσης: τον Αμπάντι, τον Ταλαμπανί και τον Σολεϊμανί. Η ήττα του ΙΣΙΣ αποτελεί την μοναδική σταθερά στην κατά τ’ άλλα εντελώς ανερμάτιστη στρατηγική του Τραμπ περί της Μέσης Ανατολής. Ως εκ τούτου, η Ουάσινγκτον αντιτέθηκε σφοδρότατα στο τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα του Μπαρζανί επειδή υπονόμευε τη συνοχή της πολυσυλλεκτικής συμμαχίας εναντίον του ΙΣΙΣ. Συν τοις άλλοις, οι ΗΠΑ ανέκαθεν εκφράζονταν υπέρ της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράκ και της ομοσπονδιοποίησής του στη βάση αμοιβαίας συμφωνίας – όχι μονομερών ενεργειών. Ουδόλως τυχαίως οι ΗΠΑ εναντιώνονταν πάντα στην εξαγωγή του μαύρου χρυσού από τις διαφιλονικούμενες πετρελαιοπηγές του Κιρκούκ μέσω της Άγκυρας – του επιτήδειου ουδέτερου. Γιατί, όμως, αυτή η εμμονή με τη συνοχή του Ιράκ ενώ η Βαγδάτη έχει περιέλθει στη σφαίρα επιρροής του Ιράν; Η απάντηση είναι ακριβώς η ίδια με την περίπτωση της Τουρκίας: οι ΗΠΑ έχουν «επενδύσει» ακριβά στις δύο χώρες και δεν θα αφήσουν εύκολα την Άγκυρα ή τη Βαγδάτη στην αγκαλιά της Ρωσίας και του Ιράν αντίστοιχα.