H υπογραφή Αλ. Τσίπρα στη «ρήτρα μη αναστρεψιμότητας» καταρρίπτει τα αφηγήματα

Του Χρήστου Ν. Κώνστα

Οι χιλιάδες πολίτες που διαδήλωσαν χθες, στους δρόμους όλων των μεγάλων πόλεων, με αφορμή την Πρωτομαγιά, θα είναι οι πρώτοι που θα πέσουν στην παγίδα της «ρήτρας μη αναστρεψιμότητας» που κυριαρχεί μέσα στο νέο «Αναπτυξιακό Σχέδιο» με το οποίο η Κυβέρνηση προσπαθεί να εκμαιεύσει μια διευκόλυνση στην πληρωμές του χρέους, από τους «θεσμούς».
Οι Έλληνες θα μάθουν το περιεχόμενο του «Ολιστικού Σχεδίου Ανάπτυξης», στο τελευταίο από τη σειρά των «Αναπτυξιακών Συνεδρίων», τις κομματικές φιέστες που διοργανώνει απανταχού της χώρας, η κυβέρνηση.
Το τελευταίο «Αναπτυξιακό Συνέδριο» θα πραγματοποιηθεί στην Αττική, στα τέλη Μαΐου, αφού φυσικά πρώτα θα έχουν έρθει οι κορυφαίοι εκπρόσωποι των «θεσμών», για να βάλουν τις τελευταίες πινελιές και να δώσουν την οριστική έγκριση.
Η Ρήτρα Μη Αναστρεψιμότητας των μεταρρυθμίσεων, που έχουν ήδη ψηφισθεί και εφαρμόζονται ή θα εφαρμοστούν, θα αναφέρεται πολλές φορές στο κείμενο του νέου «Σχεδίου Ανάπτυξης» που θα συνδεθεί άμεσα με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα διευκόλυνσης πληρωμών για το Χρέος.
Η περιβόητη “μετά-μνημονιακή Εποπτεία” θα πρέπει να βασίζεται σε ένα αναπτυξιακό σχέδιο με «Ελληνική υπογραφή» το οποίο όμως θα κατοχυρώνει την πιστή εφαρμογή των μέτρων ΟΛΩΝ των προηγούμενων μνημονίων.
Με απλά λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας θα κληθεί να βάλει την υπογραφή του σε ένα κείμενο το οποίο -μεταξύ άλλων- θα ορίζει ότι δεν επανέρχονται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι συντάξεις μετά τις περικοπές θα παραμείνουν παγωμένες μέχρι και το 2022, ενώ καμία από τις «μεταρρυθμίσεις» και ιδιωτικοποιήσεις που προβλέπονται από τα μνημόνια δεν θα αναιρεθεί, τουλάχιστον έως τον Δεκέμβριο του 2022.

Προφανώς η ρήτρα μη αναστρεψιμότητας συνδέεται άμεσα με την επικείμενη μείωση του αφορολογήτου και των συντάξεων αλλά και με τις μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη εφαρμοσθεί ή καταβάλλεται προσπάθεια να εφαρμοσθούν.

Ο Χάιμ Ρουμκόβσκυ και το γκέτο του Λοτζ

Εβραίοι εναντίον Εβραίων την εποχή του Ολοκαυτώματος

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 144

Στις 28 Αυγούστου 1944, ο Χάιμ Μορντεχάι Ρουμκόβσκυ, ο πρώην παντοδύναμος επικεφαλής του εβραϊκού συμβουλίου στο γκέτο της πολωνικής πόλης Λοτζ, κατέφθασε στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς με μια από τις τελευταίες μεταγωγές κρατουμένων.

Το γκέτο είχε μόλις αδειάσει με τη βία από τα Ες Ες και οι λιγοστοί εναπομείναντες έγκλειστοι είχαν μεταφερθεί σε διάφορα στρατόπεδα για εκκαθάριση. Ωστόσο, ο Ρουμκόβσκυ δεν θα προλάβαινε να εκτελεστεί στους θαλάμους αερίων μαζί με τους υπόλοιπους μελλοθανάτους της μεταγωγής. Αντίθετα, θα σκοτωνόταν στο ξύλο από τους ομοεθνείς του, τα μέλη του Σοντερκομάντο του στρατοπέδου, μετά από υπόδειξη των Εβραίων του γκέτο του Λοτζ για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει εκεί. Ήταν η τελευταία πράξη μιας τραγωδίας που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του ’39, όταν αποφασίστηκε η δημιουργία του εβραϊκού γκέτο του Λοτζ και οι Γερμανοί διόρισαν τον Ρουμκόβσκυ επικεφαλής του. Η έρευνα πάνω στη δράση του στα χρόνια ’39-’44 ρίχνει φως στο ζήτημα της ενεργού συνεργασίας κάποιων υψηλά ιστάμενων Εβραίων με τη γερμανική διοίκηση για την επίτευξη αυτού που, με το πέρας του Β΄ ΠΠ, θα ονομαστεί «Ολοκαύτωμα» των Εβραίων της Ευρώπης.
Ο Χάιμ Ρουμκόβσκυ προφανώς περιγράφεται από τον χαρακτηρισμό «ιδιοτελή καθάρματα» με τον οποίο στόλισε ο ιδεολόγος του ναζιστικού κόμματος, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, τους μελλοντικούς συνεργάτες των Γερμανών στις κατεχόμενες χώρες. Η κατάληψη της Πολωνίας και η προσάρτησή της στο Ράιχ θα βρει τον, ασφαλιστή στο επάγγελμα, Ρουμκόβσκυ, διευθυντή ενός εβραϊκού ορφανοτροφείου στο Λοτζ. Κατά τον δρα Έντβαρντ Ράιχερ, Εβραίο του Λοτζ που θα επιβίωνε των στρατοπέδων, ο τόπος βοούσε σχετικά με την ιδιοτελή ενασχόληση του Ρουμκόβσκυ με τα του ορφανοτροφείου και τη «μη υγιή» σχέση του με τα παιδιά εκεί, αλλά δεν υπήρχαν ενοχοποιητικά στοιχεία για να απαγγελθούν κατηγορίες. Μάλλον, οι Γερμανοί, ως γνώστες της υψηλής τέχνης της αναγνώρισης καθαρμάτων-συνεργατών, ανέγνωσαν στον Ρουμκόφσκυ τα απαραίτητα χαρακτηριστικά και τον διόρισαν επικεφαλής του τοπικού εβραϊκού συμβουλίου. Ο ίδιος επέλεξε τριάντα ένα δημόσια πρόσωπα για να στελεχώσει το συμβούλιο, το οποίο θα λειτουργούσε ως σύνδεσμος ανάμεσα στη γερμανική διοίκηση και τον εβραϊκό πληθυσμό του γκέτο.