Έχει νόημα σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων;

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr Έχει οποιοδήποτε νόημα ο πατριωτισμός στην εποχή μας; Ή μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή «ιδεολογία» δεμένη με το παρελθόν, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί κυριολεκτικά παγκόσμια; Πολλές φορές, όσοι ιδιαίτερα προερχόμαστε από την αριστερά και έχουμε αναφορές σε μια ιδεολογία οικουμενικών και πλανητικών διαστάσεων, έχουμε αναρωτηθεί μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μήπως τελικώς έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και την μετάβαση σε μια εποχή υπερεθνικών ή μάλλον μεταεθνικών ενοτήτων;

Είναι προφανές, βέβαια, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τους Έλληνες και τον ελληνισμό αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι ακόμα και της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται λοιπόν μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική αλλά πρωτίστως τεχνολογική.

Προσωπικά, λοιπόν, επειδή δεν αντλώ τον εθνισμό μου από μια αποκλειστική προσκόλληση στο ιστορικό παρελθόν του έθνους μας, θέτω πολύ συχνά στον εαυτό μου τα σχετικά ερωτήματα. Και κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, grosso modo: Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών, και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και εμείς οι Έλληνες κινδυνεύουμε μέχρι το τέλος του αιώνα με ιστορική έκλειψη.

Βέλος κατά του εθνομηδενισμού.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Ρήξη Μαΐου (ειδκή προεκλογική έκδοση)

Τα 150 περίπου συλλαλητήρια για τη Μακεδονία το 12μηνο μέχρι την ψήφιση του αίσχους των Πρεσπών στη Βουλή κομίζουν τη μαζική αφύπνιση, και την αμήχανη για το σύστημα αποκάλυψη ότι τα εθνικά θέματα ποτέ δεν έπαψαν να αποτελούν πρώτη προεραιότητα, ασχέτως αν η οικονομική κρίση κατακυρίευσε τα πάντα.

Απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση, τα κοινοβουλευτικά κόμματα όχι απλώς δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στην δεδομένη ιεράρχηση του λαού, αλλά βρίσκονται στη μεγαλύτερη απόσταση από αυτά, τουλάχιστον κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Έχουμε κόμματα φτιαγμένα από εθνομηδενιστικό υλικό (ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι), έχουμε κόμματα αδιάφορα ή τυφλά στο φαινόμενο του εθνομηδενισμού (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΕΚ), έχουμε και σκιάχτρα, δηλαδή κόμματα που λειτουργούν ως οχήματα απαξίωσης της φιλοπατρίας (Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ). Έχουμε και το ΚΚΕ, το οποίο μάλλον ανήκει και στις τρεις κατηγορίες ταυτόχρονα!

Η χαώδης απόσταση μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων με παρακίνησε να επιθυμώ να υποστηρίξω ένα αντίβαρο, μία απάντηση. Αφού συνειδητοποίησα ότι μία μικρή ή μεγάλη συνεργασία σε αυτή τη βάση δεν ήταν δυνατή, αποφάσισα να στηρίξω την πιο αγνή προσπάθεια, η οποία εκινείτο προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση, με τις ίδιες αρχές και ανησυχίες. Το κόμμα της Ελεύθερης Πατρίδας.

“Woke Christianity”. Ένας χριστιανισμός στα μέτρα των παγκοσμιοποιητών

Το περασμένο Σαββατοκύριακο πέθανε σε ηλικία 37 ετών η δημοφιλής νεαρή Αμερικάνα χριστιανή συγγραφέας Rachel HeldEvans.
Ο θάνατος της Evans προκάλεσε πολύ θλίψη στα mainstreammedia. Ακόμη και η Χίλαρι Κλίντον θρήνησε το θάνατό της.
Εάν αναρωτιέστε γιατί η Χίλαρι και τα mainstream mediaθρήνησαν για το θάνατο μιας χριστιανής, οι λόγοι είναι προφανείς: η Evans ήταν μια πρώην ευαγγελική που προώθησε τον «προοδευτικό» Χριστιανισμό. Το New Yorker την εξύμνησε γιατί προώθησε έναν «ριζοσπαστικό inclusive Χριστιανισμό». ΤοAtlantic την ονόμασε «ήρωα για τους χριστιανούς απροσάρμοστους». Οι New York Times είπαν ότι ήταν η «φωνή του περιπλανώμενου χριστιανού».

H Evans έγραψε μερικά bestsellers, μεταξύ των οποίων το πιογνωστό το “A Year of Biblical Womanhood: How a Liberated Woman Found Herself Sitting on Her Roof, Covering Her Head, and Calling Her Husband Master” (Ένας χρόνος βιβλικής γυναίκας:Πως μια απελευθερωμένη γυναίκα βρέθηκε να κάθεται στην στέγη,καλύπτοντας το κεφάλι της και ονομάζοντας τον σύζυγό της αφέντη).[Το βιβλίο υποτίθεται ότι ήταν ένα «πείραμα» που διήρκεσε ένα χρόνο σχετικά με τον τρόπο που υποτίθεται ότι ζει μια γυναίκα, σύμφωνα με την Βίβλο. Όπως είπε η Evans, θέλησε με το βιβλίο αυτό να δείξει πόσο «αντιφεμινιστικά» μπορεί να είναι τα κηρύγματα της Βίβλου. Ισχυρίζεται επίσης ότι κάποιος μπορεί να είναι «καλός χριστιανός» χωρίς απαραίτητα να ακολουθεί όλους τους κανόνες της Εκκλησίας. Έτσι η ίδια ήταν παντρεμένη, αλλά δεν έκανε παιδιά, απορρίπτοντας τη μητρότητα, αρνούμενη ότι αυτός είναι ο σκοπός μιας σωστής χριστιανής. Στο βιβλίο της σατιρίζει και κοροϊδεύει τα «βιβλικά καθήκοντα» της γυναίκας ανακατεύοντας σε αυτά και εντολές της Παλαιάς Διαθήκης που ίσχυαν για τους Ιουδαίους].
Ο «προοδευτικός» Χριστιανισμός της Evans υπερασπιζόταν κάθε αριστερό σύνθημα και σκοπό με μια «βιβλική» επικάλυψη. «Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι ότι οι λευκοί ευαγγελικοί δεν βλέπουν τον Ιησού στους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους ανθρώπους του χρώματος και τις υποτιμημένες γυναίκες», είπε κάποτε. Υποστήριξε ότι οι καταπιεσμένοι του σήμερα θα οδηγήσουν μια μέρα στον Χριστιανισμό: «Οι άνθρωποι που αποκλείετε από την εκκλησία σήμερα θα την οδηγήσουν αύριο. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το Πνεύμα. Τομέλλον βρίσκεται στο περιθώριο».

Είπε επίσης, ότι η Αγία Γραφή την έκανε φεμινίστρια. «Είμαι τυχαία φεμινίστρια, γιατί η απελευθέρωσή μου δεν ήρθε από τηSimone de Beauvoir ή τη Betty Friedan, αλλά από τη Μαρία και τη Μάρθα, την Ιουνία και την Πρισίλα, τη Φοίβη και την Ταβιθά», δήλωσε το 2012. «Προέρχεται από τη θαυμάσια και ριζοσπαστική αναγνώριση ότι αν το ευαγγέλιο είναι καλή είδηση ​​γι’ αυτές, ίσως είναι καλή και για μένα. . . και ότι ίσως αυτό το αγόρι στην ομάδα της νεολαίας μου είχε λάθος».
Έφτασε μέχρι του σημείου να πει ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να ήταν ρατσιστής: «Είναι ο φόβος μας για την ανθρώπινη φύση του Ιησού που μας εμποδίζει να ερμηνεύουμε την ιστορία της Συροφοίνισσας / Χαναναίας ως μια ιστορία για έναν άνθρωπο που αλλάζει γνώμη για την φυλετική του μεροληψία όταν έρχεται αντιμέτωπος με την ανθρώπινη φύση ενός άλλου προσώπου».