Πιο θαρραλέα η Κύπρος από την Ελλάδα!

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 29 Σεπτεμβρίου 2020.

Ο εξευτελισμός το περασμένο Σάββατο στη Μεγίστη του συμπλέγματος Καστελλορίζου δεν μπορεί να περάσει έτσι. Το Τουρκικό drone πετούσε για τόση ώρα πάνω από τα νησιά μας (Ρω, Στρογγύλη και Μεγίστη), εξέπεμπε από μεγάφωνα σε πολύ δυνατή ένταση σειρήνες πολέμου και τον τουρκικό εθνικό ύμνο, και μετέφερε δεκάδες κιλά κόκκινη μπογιά, την οποία έριξε με ακρίβεια, από σχετικά χαμηλό ύψος πάνω στην τεράστια ζωγραφισμένη ελληνική σημαία. Αυτό δεν μπορεί να είναι πράξη ενός ανθρώπου. Η τεχνική δυνατότητα είναι τουλάχιστον επαγγελματική.

Οι προκλήσεις από την Τουρκία το τελευταίο διάστημα έχουν ξεπεράσει τα όρια και δεν είναι, ασφαλώς, μόνο ρητορικές. Αυτές τις ημέρες, τα δύο τουρκικά πλοία Γιαβούζ και Μπαρμπαρός πλέουν ακόμη στην ΑΟΖ της Κύπρου. Να σημειωθεί εδώ, ότι Μπαρμπαρός και Όρουτς Ρέϊς (το τρίτο τουρκικό πλοίο, που αλώνισε στις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες) ήτανε Οθωμανοί κουρσάροι, που έγιναν αργότερα και Ναύαρχοι.

Η ένταση στην φωνή του Προέδρου της Κύπρου στην εξ αποστάσεως ομιλία του στον ΟΗΕ είναι ενδεικτική της κατάστασης. Η δε Ελλάδα, φαίνεται ότι άφησε την Κύπρο στα κρύα του λουτρού, να παλεύει μόνη και να ζητά μέτρα κατά της Τουρκίας. Η πίεση που δέχεται είναι ασφυκτική. Όταν η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει σε αυτές τις συνθήκες την επανέναρξη του διαλόγου με την Τουρκία (ο οποίος είχε σταματήσει πριν 4 χρόνια), σε αυτές τις συνθήκες που ο ελληνισμός βρίσκεται με το πιστόλι στον κρόταφο, και όταν μάλιστα αυτό ανακοινώνεται πριν την σύνοδο κορυφής της ΕΕ όπου θα συζητηθεί το αίτημα της Κύπρου για μέτρα κατά της Τουρκίας, δεν είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς αν αυτό συνιστά άδειασμα;

Η οικονομική αλληλεξάρτηση Ευρώπης – Τουρκίας

Η οικονομική αλληλεξάρτησης Ευρώπης – Τουρκίας, που σε μεγάλο βαθμό οικοδομήθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια, είναι ο κυριότερος λόγος που η Ευρώπη διστάζει ακόμα να ακολουθήσει σκληρότερη γραμμή έναντι της Τουρκίας. Το μέγεθος της ανταλλαγή προϊόντων που αναφέρεται στο παρακάτω άρθρο σε συνδυασμό με την ισχυρή παρουσία ευρωπαϊκών τραπεζών στην Τουρκία (Τι ρόλο παίζει η ισπανική τράπεζα που βάζει πλάτη στον Ερντογάν) μας φωτίζουν έναν ακόμα λόγο, αυτόν της οικονομικής αλληλεξάρτησης, για τον οποίο η Ευρώπη διστάζει να λάβει άμεσα δραστικές αποφάσεις.

Α

Τα τουρκικά προϊόντα έχουν μεγάλη ανάγκη από την ευρωπαϊκή οικονομία καθώς περισσότερα από τα μισά κατευθύνονται προς τις χώρες της Ευρώπης

Της Ελένης Στεργίου από το in.gr

Δεν θα κρατήσει η άνοδος της τουρκικής λίρας παρά την κίνηση της κεντρικής τράπεζας να αυξήσει το επιτόκιο όπως αναφέρουν αναλυτές εκτιμώντας πως θα επιστρέψει σύντομα στην πτώση. Ο διπλωματικός πυρετός για να αποκλιμακωθεί η ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Ελλάδα είναι σε εξέλιξη και στο δημόσιο διάλογο έχει μπει το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία.

Τελικά επιτρέπουν MLRS στα νησιά ή όχι; Και μόνο αν τίθεται τέτοιο θέμα λέει πολλά… ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ

“Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά”. Αυτό λέει η σοφή λαϊκή ρήση και βάσει αυτής οφείλουμε να είμαστε υποψιασμένοι και προετοιμασμένοι. Άλλωστε μας έχει ήδη “προετοιμάσει” η γερμανική πρεμούρα, το έντονο ενδιαφέρον, για την έναρξη διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, προς ειρηνική διευθέτηση των “διαφορών” των δύο χωρών. Στο οποίο γερμανικό ενδιαφέρον έχει φυσικά συμπεριληφθεί και η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου.

Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη

Ο λόγος φυσικά γίνεται με αφορμή δημοσίευμα του καθηγητή γεωπολιτικής της Σχολής Ευελπίδων, Κωνσταντίνου Γρίβα στο SLpress, το οποίο με τη σειρά του επικαλείται άλλο δημοσίευμα της εφημερίδας “Το Ποντίκι”, σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ φέρονται να έχουν ζητήσει από την Ελλάδα την απομάκρυνση πυραυλικών συστημάτων αμερικανικής κατασκευής και προέλευσης, εδάφους – εδάφους, που έχει προμηθευτεί ο Ελληνικός Στρατός από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (ΑΣΔΕΝ).

Η πληροφορία αυτή καθεαυτή ελέγχεται προς το παρόν ως προς την εγκυρότητά της, έως ότου υπάρξει επίσημη τοποθέτηση επιβεβαίωσης ή διάψευσης. Σε περίπτωση που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αυτόματα καταργεί εμπράκτως το μύθο της πολιτικής των “ίσων αποστάσεων” που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ στα ελληνοτουρκικά.

Παράλληλα βέβαια συνιστά και ωμή παρέμβαση σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας μίας (κατά τα άλλα…) συμμάχου χώρας, μια επέμβαση η οποία ΠΟΥΘΕΝΑ στον πλανήτη δεν θα γινόταν αποδεκτή και θααπορριπτόταν χωρίς δεύτερη συζήτηση, ως κραυγαλέος παραλογισμός. Πρόκειται για πολύ σοβαρή υπόθεση κατά συνέπεια, η οποία πρέπει να εξεταστεί. Δεν επιδέχεται παρερμηνειών.

Αυτό φυσικά “επιστρέφει” το θέμα στο εσωτερικό, εγείροντας το θέμα των περιθωρίων που έχει αφήσει στο διεθνές περιβάλλον η ελληνική πολιτική τάξη, εκπαιδεύοντας φίλους, συμμάχους, εταίρους και αντιπάλους να πιστεύουν ότι εδώ είναι δυνατά όσα απορρίπτονται χωρίς δεύτερη συζήτηση αλλού.

Πρώτη από όλους, η ελληνική κυβέρνηση καλείται να παράσχει διευκρινίσεις σχετικά με το ζήτημα αυτό, αποκαλύπτοντας και δημοσιοποιώντας όποια πληροφορία έχει στη διάθεσή της αναφορικά με το εάν όντως έχει εγερθεί τέτοιο ζήτημα από την πλευρά των ΗΠΑ ή όχι και ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενό του.

Το «αρραγές διπλωματικό μέτωπο» Κύπρου – Ελλάδας, είχε ρήγμα

Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

«Απλά μας λείπει η Κύπρος για να έχουμε ομοφωνία», έλεγε χτες ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική Ζοζέπ Μπορέλ, μετά το πέρας της συνεδρίασης του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων. Πού θέλουν την ομοφωνία και τους λείπει η Κύπρος; Στις κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, όπου αποφασίστηκε ότι η ΕΕ θα λάβει μέτρα κατά του δικτατορικού καθεστώτος. Και αν δεν το κάνει «τότε η αξιοπιστία μας τίθεται σε κίνδυνο», έλεγε ο Μπορέλ. Δοκιμάζεται «η αξιοπιστία της ΕΕ» και «το χτίσιμο της κοινής μας εξωτερικής πολιτικής», έλεγε. Είναι να απορείς πώς τα καταφέρνουν οι αξιωματούχοι της ΕΕ να παίζουν αυτά τα παιχνίδια. Πόσο θράσος χρειάζεται να διαθέτουν. Σχεδόν όσο οι δικοί μας πολιτικοί και αρθρογράφοι που εργολαβικά κατηγορούν τον Νίκο Χριστοδουλίδη ότι βάζει βέτο στις κυρώσεις εναντίον του Λευκορώσου δικτάτορα και πλήττει την αξιοπιστία της Κύπρου. Ενώ δεν υπάρχει θέμα βέτο, οι κυρώσεις θα αποφασιστούν στη Σύνοδο Κορυφής από τους αρχηγούς κρατών και όχι στο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών. Όπου ελπίζω να μην αλλάξει γραμμή ο Νίκος Αναστασιάδης.

Η ουσία, όμως είναι αλλού. Στο ότι κινδυνεύει, δήθεν, η αξιοπιστία της ΕΕ αν δεν ληφθούν μέτρα κατά της Λευκορωσίας, που είναι μια τρίτη χώρα, αλλά δεν κινδυνεύει αν δεν ληφθούν μέτρα κατά της Τουρκίας που είναι χώρα υπό ένταξη και επεμβαίνει στρατιωτικά σε μια χώρα μέλος. Δεν λέει κανένας τίποτε για το ότι η πλειοψηφία των κρατών μελών προσπαθεί να μπλοκάρει τις κυρώσεις κατά της Τουρκίας, αλλά μιλούν για την Κύπρο που τις μπλοκάρει κατά της Λευκορωσίας. Η Κύπρος ουσιαστικά εγκρίνει τις κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, αλλά λέει και το αυτονόητο: Ότι, αφού θα επιβληθούν κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας πρέπει ταυτόχρονα να επιβληθούν και κατά της Τουρκίας. 

Μνήμη νεκρών

Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*

Πριν λίγες ημέρες ήταν η επέτειος θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου. Ο τρόπος που πέθανε είναι γνωστός, όπως και η συζήτηση γύρω απ’ αυτόν. Ο Ζακ ηρωιοποιήθηκε από την αριστερά, όχι επειδή πέθανε άδικα, αλλά επειδή «έπρεπε» να καταλογιστεί ως ένας ακόμα νεκρός – σύμβολο της αριστεράς στον ατέρμονο αγώνα της για πολιτική εκμετάλλευση. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα αν θελήσουμε να δούμε την επιλεκτική ευαισθησία που επιδεικνύει αυτός ο πολιτικός χώρος για αδικοχαμένους νεκρούς. Αν και θεωρώ περιττή την αναφορά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, θα κάνω μια εξαίρεση. Στην πορεία για τον Ζακ Κωστόπουλο, κάποια «παλληκάρια» θεώρησαν σωστό να βεβηλώσουν το μνημείο των νεκρών της Marfin, δικαιώνοντας έτσι τους ομοϊδεάτες τους που είχαν κάψει ζωντανές 3 + 1 αθώες ψυχές. Αυτοί προφανώς δεν συμπεριλαμβάνονται στους αδικοχαμένους….

Στις 21 του τρέχοντος, συμπληρώθηκαν 64 χρόνια από τον απαγχονισμό τριών ηρώων αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Του Στέλιου Μαυρομάτη, 23 ετών, του Μιχαήλ Κουτσόφτα, 22 ετών και του Ανδρέα Παναγίδη, 22 ετών. Κάθε φορά που διαβάζω τα γράμματα που άφησαν στους δικούς τους λίγο πριν την αγχόνη, με κατακλύζουν οι ίδιες σκέψεις και τα ίδια συναισθήματα. Γράμματα που γράφτηκαν λίγες ώρες πριν το ικρίωμα, γεμάτα από αγάπη για τον Θεό και την πατρίδα. Λόγια γεμάτα ηρωισμό και ελευθεροφροσύνη. Κατηχητόπουλα που διδάχτηκαν τον λόγο για να ζεις και τον τρόπο για να πεθαίνεις. Αμούστακα παιδιά που άφησαν την βολή τους για «να πάρουν μιαν ανηφοριά, να βρουν τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά».

Εξοπλισμοί στο… και πέντε!

Oι κυβερνητικές ανακοινώσεις για την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων

Του Νικόλα Δημητριάδη

Η ανακοίνωση εξοπλιστικού προγράμματος από το βήμα της ΔΕΘ είναι σίγουρα ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Βέβαια, η πραγματικότητα της τουρκικής απειλής είναι τέτοια, που οι εξαγγελίες προγραμμάτων σχετικών με την Εθνική Άμυνα θα έπρεπε μάλλον να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Παρ’ όλα αυτά, τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Μητσοτάκη έδειξαν ότι η Εθνική Άμυνα δεν περιλαμβανόταν στις προτεραιότητές της. Στην πορεία, όμως, η κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα. Η υπογραφή του τουρκολιβυκού συμφώνου, τα γεγονότα του Έβρου και η αντιπαράθεση των δύο στόλων ανοιχτά του Καστελόριζου ήρθαν να αποκαλύψουν και στους πλέον αφελείς το μέγεθος του προβλήματος και να υποχρεώσουν την κυβέρνηση να ασχοληθεί με την αμυντική θωράκιση της χώρας. Έτσι, το σχέδιο που ανακοίνωσε στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός ήρθε κυριολεκτικά στο… και πέντε, υπό την πίεση των πραγμάτων. Παρ’ όλα αυτά, δείχνει, τουλάχιστον σε επίπεδο προθέσεων, να είναι στη σωστή κατεύθυνση:

Α) Το προσωπικό
Το πρώτο στοιχείο που δείχνει μία αλλαγή νοοτροπίας είναι το ζήτημα της στρατιωτικής θητείας. Συζητείται η επαναφορά της 12μηνης θητείας, με παράλληλη στράτευση στα 18. Μέτρα που ζητάει διαχρονικά και επίμονα η στρατιωτική ηγεσία, αλλά καμία κυβέρνηση δεν είχε το σθένος να εφαρμόσει. Ειδικά η στράτευση στα 18 (που είναι ακόμη υπό συζήτηση) αποτελεί ένα τολμηρό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Μπορεί οι στρατιωτικές μονάδες να χάσουν κάποιους… επαγγελματίες 28χρονους, που συνέβαλαν με τις γνώσεις τους στην καθημερινή λειτουργία του στρατοπέδου, αλλά θα κερδίσουν… στρατιώτες. Ως προς αυτό, οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού για την απόκτηση «χρήσιμων δεξιοτήτων για μετά τον στρατό, ώστε να μην αισθάνονται οι στρατεύσιμοι ότι είναι χαμένος χρόνος» κινείται προς στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο στρατός δεν είναι ΙΕΚ και η θητεία δεν είναι κάποια αγγαρεία, που οι προνομιούχοι πτυχιούχοι πρέπει να στριμώξουν (ή να αποφύγουν) κάπου εκεί γύρω στα 30. Αν κάποιοι βλέπουν τη θητεία σαν «χαμένο χρόνο», αυτό οφείλεται πρωτίστως στις αξίες και τις προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας.
Απαραίτητη φαίνεται να είναι και η ανακοινωθείσα πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, η οποία θα πρέπει να συμπληρωθεί με την αύξηση των εισακτέων στις στρατιωτικές σχολές. Θα περιμέναμε, όμως, πέραν των διορισμών, να υπάρξει επίμονη μέριμνα στο ζήτημα της εκπαίδευσης, η οποία έχει μειωθεί, λόγω των συρρικνωμένων λειτουργικών προϋπολογισμών των επιτελείων στα χρόνια της κρίσης.

Το ευτύχημα της γαλλικής εμπλοκής (και το δυστύχημα της ελληνικής ανυπαρξίας)

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

       Όπως είναι γνωστό, η φύση απεχθάνεται τα κενά. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη διεθνή πολιτική, όπου είναι αδύνατο να υπάρξει κενό ισχύος. Ακόμη και σε περιπτώσεις ήσσονος σημασίας, ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα, όταν κάποιος υποχωρεί ή αποχωρεί, κάποιοι άλλοι θα επιχειρήσουν αμέσως να προωθηθούν στον κενό χώρο.

      Και ο ευρύτερος χώρος βέβαια της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής απέχει πάρα πολύ από το να χαρακτηριστεί ήσσονος σημασίας. Αντίθετα, από τα αρχαία χρόνια ήταν (και παραμένει) ο πλέον σημαντικός και ζωτικός, με ισχυρές δυνάμεις να ανταγωνίζονται και τεράστια συμφέροντα να συγκρούονται. Υπήρξαν ασφαλώς πάντοτε εναλλαγές και διαφοροποιήσεις ως προς τη φύση των συμφερόντων και τους εκάστοτε μεγάλους παίκτες του γεωπολιτικού παιχνιδιού: από τους ανταγωνισμούς αρχικά των μυκηναϊκών χρόνων περάσαμε στην ελληνοπερσική διαμάχη, ακολούθως ήρθε η σύγκρουση του ελληνιστικού κόσμου με τη Ρώμη, στη συνέχεια η σκληρή και μακραίωνη πάλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (ως παγκόσμιας ηγετικής δύναμης) απέναντι σε αλλεπάλληλα κύματα επιβούλων εχθρών, από τους Γότθους, τους Πέρσες και τους Βουλγάρους έως τους Άραβες, τους Φράγκους και τους Τούρκους, ενώ κατά τους νεότερους χρόνους είχαμε την εντονότερη εμπλοκή των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων και της Ρωσίας ταυτόχρονα με τη σταδιακή εξασθένηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ένα πράγμα ήταν που δεν άλλαξε ποτέ: η απουσία κενού πολιτικής ισχύος.

Ή θα φερθεί ως Έλληνας πρωθυπουργός ή θα πέσει

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις του Μητσοτάκη για μια ισχυρή Ελλάδα εξανεμίστηκαν ολότελα λόγω των μετεκλογικών κυβιστήσεων, κι αν δεν υπήρχε η εκμετάλλευση του αόρατου εχθρού για να επισκιάσει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα η καρέκλα της εξουσίας θα έτριζε έντονα.

Όμως η ανικανότητα σε συνδυασμό με την εξυπηρέτηση ολιγαρχικών συμφερόντων, κατέστησε ανεξέλεγκτο τον φονικό ιό ξεγυμνώνοντας τελείως έναν ακόμη υποτιθέμενο σωτήρα.

Και είναι προφανές ότι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορούσε να σοβαρευτεί, ο Κυριάκος… θα μετρούσε μέρες στην εξουσία.

Η έλλειψη σοβαρότητας του Τσίπρα του επιτρέπει να βουλιάζει με αυτοπεποίθηση την χώρα με αφορμή την απειλή του ιού.

Γι΄ αυτό έρχονται νέα μνημόνια.

Γι΄ αυτό είναι ζήτημα χρόνου να «σφαχτούμε» με τους αλλοδαπούς για ένα κομμάτι ψωμί.

Γι΄ αυτό οδηγούμαστε σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

Γι΄ αυτό οι δήθεν εταίροι και σύμμαχοι είναι πιθανό να καταφέρουν να ολοκληρώσουν τις ονειρώξεις τους και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε πλήρως ελεγχόμενη αποικία.

Τουρκικός γάμος στην Ουάσιγκτον του Τραμπ

O Πάρνας με τον Τραμπ

Πηγή πληροφοριών:  www.icij.org (Διεθνής Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων).

Ελεύθερη μετάφραση συλλογή στοιχείων έρευνας: Αντώνης Σπυρόπουλος

Ήταν μια μέρα πριν από την τελετή αναδοχής της προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ, κατά τη διάρκεια γεύματος στο Watergate Hotel της Ουάσιγκτον, όπου μια ξένη κυβέρνηση προσπάθησε να «διεισδύσει» στη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ και να κερδίσει την εύνοιά της στις πολιτικές υποθέσεις της.

Στη πρώτη «επιχειρηματική» συνάντηση συνομιλητής της «ξένης» κυβέρνησης ήταν ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου, υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, και ο Μπράϊαν Μπάλαρντ*, ένας ισχυρός  άνθρωπος του αμερικάνικου λόμπι που τότε διατελούσε αντιπρόεδρος της εναρκτήριας επιτροπής του Τραμπ.

Αποστρατικοποίηση, κοινή γνώμη και ιδεολογικοί αυτοματισμοί

.

Εν έτει 2020, η πολιτική συντελείται με έναν εντελώς υβριδικό τρόπο

Του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr

Η αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου ζητείται πλέον επίσημα από την Τουρκία. Εδώ υπάρχει ένα απίστευτο γαϊτανάκι για τις πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα, ενώ υπάρχει και μια σύγχυση σχετικά με τις θέσεις του αμερικάνικου παράγοντα. Οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, πάντως, διέψευσαν τα δημοσιεύματα που τους θέλουν να είναι υπέρ του τουρκικού αιτήματος και να πιέζουν την Ελλάδα γι′ αυτό. Μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως διαφεύγει από κάποιους: Αντί η αντιπολίτευση να φωνάζει «Καμία αποστρατικοποίηση!» πιέζοντας έτσι πρωθυπουργό και κυβέρνηση ώστε να μην υποχωρήσουν, σήμερα τους κατηγορεί ότι σχεδόν την έχουν αποδεχθεί. Ντεφαιτισμός ή όχι, το ζήτημα είναι ότι εν τέλει αυτή η μετατόπιση παράγει αδράνεια, και εξουδετερώνει την παραγωγική αντιπολίτευση. Το «μην τυχόν και…», γίνεται «τι κρίμα που…»

Ποιό είναι το γενικό συμπέρασμα αυτής της ιστορίας; Εν έτει 2020, η πολιτική συντελείται με έναν εντελώς υβριδικό τρόπο· πάνε οι ευθύγραμμες σχέσεις πολιτικών θέσεων-ιδεολογικών τοποθετήσεων-συλλογικών (και ενίοτε και ατομικών) συμφερόντων. Ανήκουν στον 20ο αιώνα και μας έχουν αποχαιρετήσει μαζί του.

Σήμερα, αντίθετα ενώ η πολιτική διατηρεί το στρατηγικό της βάθος (δεν αποτελεί αντιπαράθεση κούφιων αφηγημάτων που πέφτουν απ′ τον ουρανό, όπως υποστηρίζουν οι μεταμοντέρνοι και οι… λαϊκιστές) οι πολιτικές τακτικές εστιάζονται περισσότερο στην αποδόμηση της αξιοπιστίας του αντιπάλου και τον «συμπεριφορισμό». Δηλαδή, την καθοδήγηση στάσεων και συμπεριφορών μερίδων της κοινής γνώμης μέσω της επιστράτευσης ιδεολογικών αυτοματισμών. Οι αυτοματισμοί αυτοί θυμίζουν τα ′bots′ του προγραμματισμού, είναι εφαρμογές που λειτουργούν αυτόνομα μέσα στην κοινή γνώμη παράγοντας σημαντικά έμμεσα αποτελέσματα σύγχυσης, χάους, αποπροσανατολισμού, ακόμη, απονομιμοποίησης κινήσεων που ο (εκάστοτε) αντίπαλος θεωρεί σημαντικές.

Κοίτα που είπε ένα ΟΧΙ ο Αναστασιάδης και τους έπιασε η πρεμούρα!

Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Μα, τι πρεμούρα τους πιάνει όλους και επαναλαμβάνουν, ως να νιώθουν υποχρεωμένοι στην ιστορία, ότι προτεραιότητα για την Κύπρο είναι η λύση του Κυπριακού, η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων; Ποιος είπε, δηλαδή, ότι δεν είναι προτεραιότητα; Ο Χριστοδουλίδης; Ο Αναστασιάδης; Το λεγόμενο απορριπτικό μέτωπο; Μήπως, όσα κάνουν σήμερα στην Ευρώπη, ο Πρόεδρος και ο υπουργός Εξωτερικών, έχουν άλλο σκοπό και όχι την προτεραιότητα της λύσης; Να μας το εξηγήσουν κι αυτοί κάποια στιγμή να το καταλάβουμε. Όταν, ας πούμε, ζητούν κυρώσεις κατά της Τουρκίας εμείς καταλαβαίνουμε ότι τις ζητούν για να υπάρξει κάποια πίεση στον ισλαμοφασίστα της Άγκυρας ώστε να πάμε σε συνομιλίες κάτω από κάπως ευνοϊκότερες συνθήκες και όχι κάτω από τη σκιά των κανονιοφόρων του. Οι άλλοι καταλαβαίνουν ότι το κάνουν για να μην φτάσουμε σε λύση; Για να κατατροπώσουν την Τουρκία; Αστεία πράγματα. Το κάνουν παραμένοντας και οι δυο αφοσιωμένοι στη λύση και μάλιστα στη λύση που όλο το λεγόμενο ενδοτικό μέτωπο επιδιώκει, την ΔΔΟ.

Επομένως, οι επιθέσεις που δέχονται για τη στάση τους στην ΕΕ, είναι επιθέσεις εσωτερικής κατανάλωσης, κομματικής κόντρας και προσωπικής ατζέντας. Ακόμα πιο καθαρά να το πούμε: Από τη μια, έρχονται οι βουλευτικές εκλογές τον Μάιο του 2021 και τα κόμματα πρέπει να χαράξουν πιο έντονα τα χρώματά τους και να βρουν τρόπο να διαχωρίσουν τις θέσεις τους από τους υπόλοιπους και ειδικά από την κυβέρνηση. Από την άλλη, ο Νίκος Χριστοδουλίδης θεωρείται ένας από τους εν δυνάμει υποψήφιους για τις προεδρικές εκλογές του 2023 και οι υπόλοιποι φιλόδοξοι που προετοιμάζονται, πρέπει να βρουν τρόπο να μειώσουν την αποδοχή που πιθανόν να απέκτησε ανάμεσα στους πολίτες. Αυτό είναι το ένα σκηνικό. Υπάρχει και το άλλο: Μια ακραία μερίδα του λεγόμενου ενδοτικού μετώπου ενοχλείται από οποιαδήποτε ενέργεια μπορεί να υπονοεί ότι θα αντισταθούμε στην τουρκική βουλιμία, ότι θα υπάρξει αντίδραση στα σχέδιά τους να μετατρέψουν την Κύπρο σε τουρκικό προτεκτοράτο. Οπότε, ενέργειες όπως οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας, το βέτο (που δεν υπάρχει) για τη Λευκορωσία, έστω και η κάπως πιο σκληρή στάση έναντι των επιθυμιών των εταίρων που προωθούν τα τουρκικά συμφέροντα, παρουσιάζονται ως παλικαρισμοί που διαταράσσουν τη γαλήνη της από καιρό παραδομένης νεοκυπριακής διανόησης.

«Μα καλά, γι’ αυτό διώξαμε τον Τσίπρα;»

Λίγο μετά τον ξεσηκωμό του 1821, τότε που απελευθερωθήκαμε, και πήγαμε να στήσουμε κράτος, τότε δηλαδή που ανέλαβε τα ηνία της χώρας ο Καποδίστριας, οι κοτζαμπάσηδες ωρύονταν: «Μα καλά. Γι’ αυτό εδιώξαμεν τον Τούρκον; Για να πληρώνουμε χαράτσια;»

Σχεδόν 200 χρόνια μετά, με την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως ιλαροτραγική φάρσα, έχουμε τους «προδομένους» κοψοχέρηδες που φωνάζουν: «Μα καλά, γι’ αυτό διώξαμε τον Τσίπρα; Για να μιλάμε σουαχίλι;»

Και δεν είναι λίγοι. Τους συναντάω παντού.

Μόνο ο Κυριάκος και οι λιβανιστές του δεν τους βλέπουν, ούτε τους ακούν, επαναπαυόμενοι στις πληρωμένες ειδήσεις των ΜΜΕ και στις στημένες δημοσκοπήσεις.

Ξεχνώντας πως το περσινό 40% δεν έγινε από πούρους νεοδημοκράτες, που ακόμη κι ο Ροχάμης να ήταν αρχηγός του κόμματος, αυτό θα ψήφιζαν.

Ξεχνώντας ακόμη πως και μη νεοδημοκράτες γράφτηκαν πριν από λίγα χρόνια στη ΝΔ, πληρώνοντας 5 ευρώ, για να ψηφίσουν τον Κυριάκο αρχηγό, και όχι κάποιον «κρυφοσυριζαίο».

Όλοι αυτοί λοιπόν είναι σήμερα στα κάγκελα, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Άλλος για την αριστοτεχνική κυβίστηση στο «μακεδονικό».

Η γερμανοτουρκική ιστορική κανονικότητα!

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Αρκετοί «Βερολινέζοι» γερμανόφιλοι και φανατικοί ευρωπαϊστές στην Αθήνα απορούν που η Γερμανία στη πρόσφατη σύνοδο υπουργών Εξωτερικών στις Βρυξέλλες στάθηκε για μια ακόμα φορά ακλόνητος συμπαραστάτης της Τουρκίας. Και μάλιστα σε μια περίοδο που η νεοθωμανική επιθετικότητα και η ισλαμική αναβίωση, με προοπτικές Χαλιφάτου, είναι η επίσημη πολιτική της Τουρκίας. Στο πλαίσιο του ορθοπολιτικού τους αυτοπεριορισμού οι εν λόγω κύριοι των επιφυλλίδων και των θινκ τανκ αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι το αν η Τουρκία του Ερντογάν είναι μια δεσποτική χώρα με το βλέμμα στραμμένο στο οθωμανικό παρελθόν της και στον Σελίμ Α΄ ή αν οι τουρκικές φυλακές είναι γεμάτες με αντιφρονούντες της «προεδρικής δικτατορίας» του Ερντογάν δεν απασχολεί ιδιαίτερα το «δημοκρατικό» Βερολίνο.

Ας το καταλάβουν, είτε με αυτοκρατορία (Β΄ Ράιχ), είτε με δικτατορία (Ναζί), είτε με κοινοβουλευτική δημοκρατία (Μέρκελ), η Γερμανία, παρά τα όποια συγκυριακά «καβγαδάκια», θα βρίσκεται πάντα δίπλα στην Τουρκία, σαν μια ιστορική κανονικότητα. Γιατί, όπως διπλωματικά ανέφερε παλιότερα ο Γερμανός ΥΠΕΞ Χάικο Μάας: «Για τη Γερμανία είναι στρατηγικής σημασίας να έχουμε παραγωγικές σχέσεις με την Τουρκία. Η Τουρκία είναι περισσότερο από ένας μεγάλος γείτονας, είναι ένας σημαντικός εταίρος της Γερμανίας».

Τραπεζική ομερτά: Πώς οι τράπεζες ξέπλυναν 2 τρισ. δολάρια

Οι μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο αλλά και ένα ακόμα μεγαλύτερο δίκτυο αυτών συστηματικά επί δεκαετίες ξέπλεναν και διακινούσαν αμύθητα ποσά για απατεώνες, καθεστώτα, ολιγάρχες και τρομοκρατικές οργανώσεις. Μέσα στα χρήματα αυτά είναι και όσα χρησιμοποιήθηκαν από ρωσικό παράγοντα για την προεκλογική καμπάνια του Τραμπ.

Οι τράπεζες που πρωτοστατούν στο ξέπλυμα χρημάτων είναι η JP Morgan, η HSBC, η Standard Chartered Bank, η Deutsche Bank και η Bank of New York Mellon. Από τα 2 τρισ. δολάρια που ξεπλύθηκαν από παράνομες συναλλαγές τα 514 δισ. τα διακίνησε η αμερικάνικη JP Morgan και -κρατηθείτε- το 1,3 τρισ. η Deutsche Bank.

Τα στοιχεία που ήρθαν στο φως αποτελούν αρχεία συναλλαγών μεταξύ 1999-2017 και αποτελούν, όπως ισχυρίζεται το ανεξάρτητο όργανο δημοσιογράφων, παρωνυχίδα μπρος στον πακτωλό βρόμικων συναλλαγών του παγκόσμιου Τραπεζικού συστήματος.

Χρησιμοποιώντας την βασική αρχή της παγκοσμιοποίησης περί ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, το παγκόσμιο Τραπεζικό Σύστημα συνέστησε μια οικονομική ομερτά ξεπλένοντας αμύθητα ποσά βρώμικου χρήματος, κάνοντας συναλλαγές με διεφθαρμένα καθεστώτα, πολιτικούς, τρομοκρατικές οργανώσεις.

Σχόλιο: Αντώνης Σπυρόπουλος

Ακολουθεί το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο www.icij.org (Διεθνής Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων)

Ελεύθερη μετάφραση: Αντώνης Σπυρόπουλος

Αποκαλύφτηκε η μεγάλη ασυδοσία του Παγκόσμιου Τραπεζικού Συστήματος.

Η επίθεση του τουρκικού τόξου εναντίον των Αρμενίων και οι Πόντιοι Πιλάτοι της Βασ. Σοφίας

Εθελοντές συγκεντρώνονται για να φύγουν για το Αρτσάχ (πρωτεύουσα του Ναγκόρνο – Καραμπάχ), όπου έχει δηλωθεί στρατιωτικός νόμος κοντά στο άγαλμα του Αράμ Μανουκιάν στο Ερεβάν της Αρμενίας, 27 Σεπτεμβρίου 2020. Πηγή

Του Γιώργου Ρακκά

Δεν είναι μόνο επίθεση του Αζερμπαϊτζάν στο Αρτσάχ, ούτε μόνον επίθεση του «τουρκικού τόξου» εναντίον του συν-γενοκτονημένου από τον Κεμάλ Ατατούρκ, αρμένικου λαού. Είναι επίσης πόλεμος μιας αυτοκρατορίας που απειλεί επί της ουσίας να υποτάξει τους ιστορικούς πολιτισμούς της ευρύτερης περιοχής, κάτω από την μονολιθική της μπότα. Το θέατρο του νέου ολοκληρωτισμού έχει μετατοπιστεί προς τον περίφημο «ενδιάμεσο χώρο» μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής. Τον οποίον και ο τουρκικός επεκτατισμός επιθυμεί να καθυποτάξει, κραδαίνοντας το «σπαθί του Ισλάμ», ώστε να μετεξελιχθεί η ηγεμονία του στο «κέντρο του κόσμου».

Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, πολύ κακώς βιάστηκε να προχωρήσει στις ουδέτερες διατυπώσεις που περιέχονταν στην χθεσινή του ανακοίνωση, απογοητεύοντας την Αρμενική Κοινότητα της Ελλάδας. Εξ άλλου, στις ΗΠΑ τα δυο λόμπι, ελληνικό και αρμένικο, παλεύουν πλάι πλάι ώστε να πείσουν την αμερικανική πολιτική υπέρ της αναγνώρισης των γενοκτονιών της δεκαετίας του 1910, κίνηση που επί της ουσίας θα λειτουργούσε και ως μια τελεσίδικη καταγγελία της σύγχρονης έκφρασης του τουρκικού επεκτατισμού. Οφείλει όχι μόνον να επανορθώσει, αλλά και να αναλάβει διπλωματική δράση, ώστε το ζήτημα να αναδειχθεί και μέσα στην Ε.Ε., ακόμα, να τεθεί στον Αμερικάνο υπουργό Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, που επισκέπτεται την Θεσσαλονίκη.