ΘΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΟΥΜΕ ΤΟ SHAKEPEARE, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗ ΦΕΝΤΑΝΥΛΗ (FENTANYL)

Roberto PECCHIOLI

Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορούμε να καταλάβουμε στο κουβάρι του χρόνου που μας βρήκε. Και δεν μιλάμε μόνο για μεγάλα συστήματα, για μεγάλα ζητήματα νοήματος, στα οποία η συγχρονικότητα σιωπά. Η εντυπωσιακή εξάπλωση των ναρκωτικών είναι ακατανόητη. Ένας καθηγητής κλασικού γυμνασίου από το Μιλάνο μας εκμυστηρεύτηκε μια βαθιά ανησυχία όταν αντιμετώπισε μαθήματα στα οποία η πλειοψηφία καταναλώνει χάπια, κοκτέιλ ουσιών ή ακόμα χειρότερα. Το εντυπωσιακό δεν είναι μόνο η έκταση του φαινομένου, αλλά και το γεγονός ότι, μισό αιώνα αφότου τα ναρκωτικά άρχισαν να μολύνουν γενιές -προηγουμένως επηρέαζε μειονότητες ακατάλληλων και «καταραμένων» καλλιτεχνών- δεν ωφελεί αυτό που όλοι γνωρίζουν πολύ καλά. Ότι ορισμένες ουσίες προκαλούν εθισμό, βλάπτουν, καταστρέφουν τη ζωή και συχνά οδηγούν σε θάνατο.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία πραγματική πρόληψη από την πλευρά των θεσμών, ούτε σοβαρές δημόσιες πολιτικές. Η νομοθεσία έχει ομαλοποιήσει τη χρήση και την κατοχή των λεγόμενων «μέτριων ποσοτήτων» στο όνομα της παρεξηγημένης ελευθερίας και συχνά παραιτείται από τη δίωξη μικρών συναλλαγών, πλανόδιων συναλλαγών, των οποίων οι πρωταγωνιστές είναι επίσης καταναλωτές ή άνεργοι μετανάστες, μικροεγκληματίες που θέτουν σέ συναγερμό τόν πληθυσμό και πικραίνουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η παράπλευρη ζημιά της ανοιχτής κοινωνίας.Ανοιχτή σε τι, συγκεκριμένα; Στα ναρκωτικά, σε άλλους ολέθριους εθισμούς, στον σχετικισμό για τον οποίο κάθε επιλογή πρέπει να γίνει αποδεκτή και ίσως να εξυψωθεί σε μοντέλο. Ανοιχτός στο μύθο του χρήματος, της επιτυχίας, σε μια ελευθερία χωρίς προοπτικές. Δεν είμαστε χαρούμενοι, δείχνοντας ότι η ευημερία (ή μάλλον η ευ-κατοχή) και η χαρά της ζωής δεν πάνε μαζί.

Συμβαίνει ο παμφάγος αναγνώστης να βρίσκει δύο ειδήσεις στο Διαδίκτυο που ανοίγουν ματιές, αν όχι κατανόησης, τότε τουλάχιστον προβληματισμού. Στην Αγγλία και τις ΗΠΑ τα μεγάλα πανεπιστήμια έχουν αρχίσει να αποσύρουν βιβλία που ορίζονται ως διχαστικά, προκλητικά, επικίνδυνα. Συμβαίνει στο American Ivy League – το παρατσούκλι των πιο διάσημων πανεπιστημίων – και στο βρετανικό σιρκουί του Russell University, Cambridge, Oxford, London School of Economics, King’s College. Η πρόθεση είναι συγκλονιστική: η προστασία των μαθητών, δηλαδή της μελλοντικής άρχουσας τάξης. Μεταξύ των συγγραφέων που ορίζονται ως «ανησυχητικοί» υπάρχει ο Σαίξπηρ, ένας παγκόσμιος γίγαντας, μυθιστοριογράφοι του διαμετρήματος του Κάρολου Ντίκενς και της Τζέιν Όστεν. Ο νικητής του βραβείου Πούλιτζερ Colson Whithead δεν σώζεται, του οποίου το The Underground Railroad αντιμετωπίζει το ευαίσθητο ζήτημα του φυλετικού διαχωρισμού. Κάτω αντίχειρες για τον Σουηδό θεατρικό συγγραφέα August Strindberg: Η Signorina Giulia θα οδηγούσε στην αυτοκτονία. Το Πανεπιστήμιο του Aberdeen καλεί τους φοιτητές να μην συμμετάσχουν στο μάθημα για τον Geoffrey Chaucer, τον μεγαλύτερο μεσαιωνικό Άγγλο συγγραφέα (The Canterbury Tales) καθώς «μπορεί να είναι μια συναισθηματική πρόκληση».