Αξίζει στην Ελλάδα ο ρόλος του καρπαζοεισπράχτορα;

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Με τον Αλβανό πρωθυπουργό να αναφέρεται στους Τσάμηδες από ελληνικού εδάφους και έπειτα από τα απανωτά χαστούκια που δέχτηκε η χώρα μας από τον Ερντογάν, ακόμα και τα Σκόπια, εκτιμούμε πως κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας, αν επισημάνουμε ότι μία από τις μεγάλες παθογένειες της Ελλάδας είναι η έλλειψη υψηλής στρατηγικής.

Η έλλειψη αυτή εδράζεται σε μια διάχυτη στην κοινωνία φαταλιστική άποψη περί ανύπαρκτης, “τελειωμένης”, Ελλάδας – καταδικασμένης να παίζει ρόλο καρπαζοεισπράχτορα. Αυτή η αντίληψη με τη σειρά της στηρίζεται πάνω σε μια άτυπη αντίληψη περί “τέλους της Ιστορίας”, που κυριαρχεί στις ελληνικές ελίτ. Δηλαδή στην πίστη ότι τα έθνη έχουν παρακμάσει ως διεθνοπολιτικά υποκείμενα και ότι πλέον ο έλεγχος στο παγκόσμιο σύστημα ασκείται και θα ασκείται από τις απρόσωπες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, ή από μεταεθνικά γεωπολιτικά σχήματα όπως είναι για παράδειγμα η ΕΕ. Άρα, η Ελλάδα καλώς έχει επιλέξει την γεωπολιτική αυτοεξάλειψή της, αφού “αυτό είναι το σωστό” ή έστω το “αναπόφευκτο”.

Όμως, ο πραγματικός κόσμος δεν έχει καμία σχέση με αυτές τις φαντασιώσεις. Το πραγματικό παγκόσμιο σύστημα είναι σκληρά, αδυσώπητα και ανελέητα εθνοκεντρικό και ανταγωνιστικό. Για την ακρίβεια, είναι περισσότερο εθνοκεντρικό και ανταγωνιστικό από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Ο ανταγωνισμός μάλλον θα ενταθεί παρά θα κοπάσει, γιατί βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά μεταβατική περίοδο. Αυτή θα αναδείξει τους ηγεμόνες του δεύτερου μισού του 21ου αιώνα και θα προσδιορίσει ποιοι θα επιζήσουν και ποιοι θα περάσουν στην ιστορική μνήμη.

Έτσι, αν η Ελλάδα θέλει να επιβιώσει – πολλώ δε μάλλον να ευημερήσει – οφείλει να εναρμονιστεί με τον ιστορικό χρόνο και να αντιληφθεί τον πραγματικό κόσμο, μέσα στον οποίο υπάρχει και λειτουργεί. Όμως, αυτό δεν αρκεί. Μια ακαδημαϊκού τύπου κατανόηση της πραγματικότητας δεν αρκεί για να βγάλει την Ελλάδα από το τέλμα. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ένα μακρόπνοο στρατηγικό όραμα. Ένας μακρινός ιδεατός στόχος. Μια νέα Μεγάλη Ιδέα.

Μία νέα Μεγάλη Ιδέα

Αυτή η νέα Μεγάλη Ιδέα μπορεί να είναι η στόχευση της Ελλάδας να εξελιχθεί σε μια από τις σημαντικότερες χώρες του πλανητικού συστήματος των επόμενων δεκαετιών. Να αποτελέσει, θα μπορούσαμε να πούμε, μέλος ενός άτυπου G20 που θα περιλαμβάνει, όχι τις χώρες με τα μεγαλύτερα ΑΕΠ του πλανήτη, αλλά αυτές με τη μεγαλύτερη επιρροή και σημασία.

Έξι χρόνια που η Τουρκία κατέχει το Αφρίν της Συρίας

Από το capital.gr

Έξι χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Hayat Tahrir al Sham (HTS) των Αλ Τζουλάνι  και Αλ Καχτάνι “άνοιξε τις πύλες” του συριακού βορρά για εισέλθουν οι μισθοφόροι του Ερντογάν και να θέσουν υπό τον έλεγχο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, ο οποίος λειτουργούσε κατά τις επιταγές της Τουρκίας, την κουρδική πόλη Αφρίν και τις γύρω περιοχές. 

Αυτό σιγά σιγά είχε ως αποτέλεσμα τον εκτοπισμό περισσότερων από 310.000 αμάχων και τη δήμευση της περιουσίας τους από τις τουρκικές δυνάμεις και τις συμμαχικές τους ομάδες.

Η Τουρκία και οι Σύροι πληρεξούσιοί της τον Ιανουάριο του 2018 πραγματοποίησαν μια διασυνοριακή στρατιωτική εκδρομή στο Αφρίν με την ονομασία “Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας” σε μια προσπάθεια να απομακρύνουν τους Κούρδους μαχητές που συνδέονται με τις Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), το κύριο στοιχείο των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ. Η τουρκική κυβέρνηση θεωρεί το YPG και τις SDF ως προεκτάσεις του παράνομου Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), που θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση από την Τουρκία και μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινότητας.

Δύο μήνες μετά την επιχείρηση, οι τουρκικές δυνάμεις εισήλθαν στο κέντρο της πόλης.

Σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (SOHR), η κατοχή του επί το πλείστον κουρδικού Αφρίν χαρακτηρίστηκε από πολυάριθμες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αυτά περιλαμβάνονται η αναγκαστική μετακίνηση του τοπικού πληθυσμού, οι αυθαίρετες συλλήψεις και η συστηματική δήμευση περιουσίας, η οποία έχει συμβάλει σε σημαντική αλλαγή στο δημογραφικό της περιοχής.