Η ελληνική «λαϊκή δεξιά» και το βαρίδι του φιλοπουτινισμού

του Γιώργου Καραμπελιά

Στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενισχύθηκαν, λιγότερο ή περισσότερο, τα κόμματα που κάποιοι αποκαλούν συλλήβδην «ακροδεξιά», άλλοι τα χαρακτηρίζουν λαϊκιστικά, ενώ βάσιμα θα μπορούσαμε να τα ταυτίσουμε με την λαϊκή δεξιά. Και αυτό διότι, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, έχουν δεξιά ή ακροδεξιά προέλευση, ενώ η βασική κοινωνική τους αναφορά είναι κατ’ εξοχήν τα λαϊκά και περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα.

Αυτά τα κόμματα ενισχύθηκαν λιγότερο ή περισσότερο σε όλη την Ευρώπη, προτάσσοντας: Α. την εναντίωση στην εγκατάσταση μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη· Β. την ενίσχυση της ασφάλειας και της άμυνας – ατομικής και συλλογικής· Γ. την καταγγελία των κυρίαρχων ελίτ για την κοινωνική τους αναλγησία και την επιβολή ενός woke πολιτισμικού μοντέλου.

Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, τα προηγούμενα χρόνια τουλάχιστον, ήταν ενάντια στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και υποστήριζαν μια συμμαχία ή, έστω, τη διατήρηση στενών σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν, κάποτε με το αζημίωτο.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, προπαντός εκεί όπου έχουν αποκτήσει ισχυρή παρουσία, έχουν απομακρυνθεί από τις εμφανείς τουλάχιστον σχέσεις με τη Ρωσία –ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία– ενώ έχουν βάλει νερό στο κρασί του αντιευρωπαϊσμού τους.