Ο φονταμενταλισμός του «αφυπνισμένου»,(Woke), νέα εκδοχή του «Κουρδιστό πορτοκάλι»

Roberto Pecchioli

Μεταξύ των επετείων του 2021, μία είναι ιδιαίτερα σημαντική για τους λάτρεις του κινηματογράφου: η πεντηκοστή επέτειος από την κυκλοφορία του A Clockwork Orange, της cult ταινίας του Stanley Kubrick που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Anthony Burgess. Το ερώτημα που θέτουμε στους εαυτούς μας, μισό αιώνα αργότερα, είναι, με διαφορετικούς όρους, το ίδιο με τότε: είναι αποδεκτό να αναγκάζουμε τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται πολιτικά ορθά, να γίνονται καλοί (ή καλοπροαίρετοι…) με τη βία; Ο προβληματισμός αφορά την ελεύθερη βούληση και τη λογοκρισία στην εποχή ενός νεόκοπου ολοκληρωτισμού, στον οποίο βασιλεύει η κουλτούρα της διαγραφής του αυτοαποκαλούμενου «αφυπνισμένου», ξύπνησε στη lingua franca της παγκοσμιοποίησης.

Η λογοκρισία επέστρεψε, στην τεχνολογική και ιδιωτικοποιημένη διάσταση των γιγάντων της Silicon Valley. Η απαγόρευση είναι και πάλι στη μόδα. Η εξουσία, μέσω της διαχείρισης της πανδημίας, κυριαρχεί με και μέσω του φόβου. Οι «αφυπνισμένοι», ιερείς και πιστοί της αφυπνισμένης ψευδοθρησκείας, καταστρέφουν κάθε σημάδι του πολιτισμού που σημάδεψε τριάντα αιώνες. Όλα αρνητικά, να καταργηθούν καθώς βασίζονται στον ρατσισμό, τη δουλεία, την ετεροπατριαρχική κοινωνία, τη βία, τη θρησκεία, την ανισότητα, την επικράτηση του ετεροφυλόφιλου αρσενικού. Καθαρίζει όλα όσα δεν συμπίπτουν με το χιλιαστικό όραμα μιας αίρεσης παραισθησιογόνων – των αφυπνισμένων – αφοσιωμένων στην επιβολή του Καλού και του Δικαίου, σβήνοντας κάθε αντιφρονούσα σκέψη μέσω του δικτατορικού ελέγχου της εκπαίδευσης, της επικοινωνίας, της ψυχαγωγίας.

Δεν είμαστε πολύ μακριά από αυτό που είχε προβλέψει το Κουρδιστό Πορτοκάλι πριν από πενήντα χρόνια.Αντικαταστήστε την παράλογη βία του πρωταγωνιστή Alex De Large με οποιαδήποτε από τις νέες έννοιες του Κακού και μπορούμε να μαντέψουμε σε ποιο βαθμό το μυθιστόρημα του Burgess και η ταινία του Kubrick ήταν προφητικά. Ένας νέος φονταμενταλισμός έχει ξυπνήσει. Είναι τόσο διαφορετικό από το «πρόγραμμα Ludovico» με το οποίο η κυβέρνηση προσπάθησε να εξαλείψει το κακό; Δεν θέλουν και οι δύο, με διαφορετικά μέσα, να επιβάλουν το καλό – μια ιδέα του καλού – εκτός από την ελευθερία επιλογής; Επιπλέον, το ίδρυμα woke επικεντρώνεται σε εξαιρετικά αμφισβητήσιμα κακά – τις πεποιθήσεις και τις αλήθειες που πρέπει να καταστραφούν στο όνομα της Ισότητας, της Ισοδυναμίας, του Αντιρατσισμού και της Καθολικής Καλοσύνης προς το συμφέρον ενός «νέου» καπιταλισμού – ενώ η θεραπεία «Ludovico» προσπάθησε να εξαλείψει κακά που όλοι αναγνωρίζουμε ως τέτοια, όπως ο βιασμός ή η δολοφονία.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Θέλουμε να επιστήσουμε ξανά την προσοχή όλων στο 2033 – όπου θα εμφανιστούν ξαφνικά οι παγωμένοι τόκοι ύψους περί τα 25 δις του δανείου του EFSF των 96 δις, συν τα χρεολύσια αυτού του υπέρογκου ποσού. Μπορεί δηλαδή σήμερα να χρωστάμε 406,5 δις, αλλά εξυπηρετούμε μόνο 310 δις – ενώ από το 2033 και μετά θα πρέπει να εξυπηρετούμε 406,5 δις, συν 25 δις, συν τα όποια ελλείμματα έως τότε. Επομένως πάνω από 430 δις, όπου θα είναι αδύνατον να τα καταφέρουμε, εάν έως τότε δεν έχουμε λάβει τα μέτρα μας και δεν έχουμε αλλάξει το αποτυχημένο παραγωγικό μας μοντέλο – το οποίο συνεχίζει να στηρίζεται στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και στις κατασκευές.
Κοινοβουλευτική Εργασία

Όπως είπαμε στην επιτροπή, το σημερινό σχέδιο νόμου αφορά το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα της ΕΕ που υιοθετήθηκε ως απάντηση, για τα καταστροφικά και αχρείαστα lockdowns – τα οποία χρηματοδοτήθηκαν από την Ελλάδα με περίπου 51 δις € με δανεικά που δυστυχώς σπαταλήσαμε ακόμη μία φορά.

Η πραγματικότητα βέβαια για το ΤΑΑ είναι πολύ διαφορετική, από αυτήν που εμφανίζει η κυβέρνηση, αφού είναι διάχυτη η απογοήτευση στην αγορά, για τα λίγα χρήματα που έχουν τελικά δοθεί – ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους καταλήγει στις προνομιούχες μεγάλες επιχειρήσεις, όπως άλλωστε και τα χρήματα της πανδημίας.

ΕΕ: εγκρίθηκε το σχέδιο για τη συμπερίληψη των αμβλώσεων στον Χάρτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Το κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο

Την Τετάρτη 11 Απριλίου 2024, οι ευρωβουλευτές υιοθέτησαν, με 336 ψήφους υπέρ, 163 κατά και 39 αποχές,ψήφισμα που ζητά την ένταξη της άμβλωσης στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος θεσπίζει «αναγνωρισμένα δικαιώματα, ελευθερίες και αρχές». στα κράτη μέλη.

Το ψήφισμα, που προωθείται από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες ( Renew ), τους Σοσιαλδημοκράτες ( S&D ) και την αριστερά, αναφέρει ότι « ο έλεγχος της αναπαραγωγικής ζωής και η απόφαση για το εάν, πότε και πώς να κάνουν παιδιά είναι απαραίτητος για την πλήρη πραγματοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις γυναίκες , κορίτσια και όλες εκείνες που μπορούν να μείνουν έγκυες ».

Οι διοργανωτές δικαιολόγησαν τη θέση τους με έγγραφα των Ηνωμένων Εθνών που ζητούν τη διατήρηση της « μεμονωμένης απόφασης για προσφυγή σε εκούσια διακοπή της εγκυμοσύνης ». Το ψήφισμα αναφέρει επίσης την απόφαση της Γαλλίας να συμπεριλάβει τις αμβλώσεις στο Σύνταγμα ως παράδειγμα προς μίμηση, υποστηρίζοντας την « ανάγκη για μια ευρωπαϊκή απάντηση στην πτώση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών ».

Απειλή για ομάδες υπέρ της ζωής

Το εγκριθέν ψήφισμα εξακολουθεί να κάνει λόγο για « οπισθοδρομικές δυνάμεις και υπερσυντηρητικούς και ακροδεξιούς θρησκευτικούς παράγοντες » που « επιδιώκουν να αναιρέσουν δεκαετίες προόδου στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να επιβάλουν μια επιζήμια κοσμοθεωρία στους ρόλους των ανδρών και γυναικών στις οικογένειες και στη δημόσια ζωή ». 

Ο Μηχανισμός: Πώς η «τάξη» που βασίζεται σε επινοημένους κανόνες καταλήγει σε βαρβαρότητα

από τον Pepe Escobar – 04/07/2024

Πηγή: Όπως ο Δον Κιχώτης

Η τρομερή σκιά μιας αόρατης Δύναμης επιπλέει
ανάμεσά μας, αν και αόρατη – και επισκέπτεται
αυτόν τον ποικίλο κόσμο με ταραχώδη φτερά,
όπως τα αεράκια του καλοκαιριού που σέρνονται από λουλούδι σε λουλούδι.
Σαν φεγγαράκια που πέφτουν πίσω από ένα βουνό πυκνό με πεύκα, επισκέπτεται την καρδιά και το πρόσωπο κάθε ανθρώπου
με ένα αδιάκοπο βλέμμα . σαν χρώματα και αρμονίες το βράδυ, σαν σύννεφα σκορπισμένα στο φως των αστεριών, σαν τη μνήμη μιας χαμένης μουσικής, σαν κάτι που με τη χάρη του μπορεί να είναι αγαπητό, και όμως πιο αγαπητό για το μυστήριο του
Shelley, Ύμνος στην πνευματική ομορφιά

Καθώς η Τρομοκρατική Οργάνωση του Βορείου Ατλαντικού γιορτάζει τα 75α γενέθλιά της , ανεβάζοντας το μότο του Λόρδου Ismay σε όλο και υψηλότερα επίπεδα («κρατήστε τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω»), αυτή η χοντρή νορβηγική ξύλινη σανίδα που υποδύεται τον Γενικό Γραμματέα έχει προτείνει μιά χαρούμενη » πρωτοβουλία» για τη δημιουργία ταμείου 100 δισεκατομμυρίων ευρώ με σκοπό τον οπλισμό της Ουκρανίας τα επόμενα πέντε χρόνια.

Μετάφραση, όσον αφορά το κρίσιμο μέτωπο της σύγκρουσης ΝΑΤΟ-Ρωσίας: μερική έξοδος του Ηγεμόνα – ήδη εμμονή με τον επόμενο αιώνιο πόλεμο κατά της Κίνας. Το ετερόκλητο πλήρωμα των κουρελιασμένων, αποβιομηχανοποιημένων ευρωπαϊκών τσιουάουα μπήκε στη σκηνή,  μέ όλα βαθιά χρεωμένα και ως επί το πλείστον βυθισμένα στην ύφεση.

Κάποιος με δείκτη νοημοσύνης πάνω από τη θερμοκρασία δωματίου στα κεντρικά γραφεία του ΝΑΤΟ στο Χάρεν των Βρυξελλών, είχε το θράσος να ρωτήσει πώς θα ήταν δυνατό να συγκεντρωθεί μια τέτοια περιουσία, δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει καμία δύναμη να συγκεντρώσει κεφάλαια μεταξύ των κρατών μελών.

Ιδεολογικές μαφίες και ανίκανες κυβερνήσεις

του Marcello Veneziani

Πώς τελείωσε όμως η αναμέτρηση μεταξύ διανοουμένων και εξουσίας; Πριν από τριάντα χρόνια, όταν γεννήθηκε η πρώτη κεντροδεξιά κυβέρνηση, εξέφρασα τη διμερή δυσφορία εκείνων που ορίζονται ως δεξιοί διανοούμενοι με αυτόν τον τρόπο: μεταξύ των διανοουμένων δεν σας συγχωρούν που είστε δεξιοί, οι δεξιοί δεν σε συγχωρούν που είσαι διανοούμενος. Και πρόσθεσα ότι στα αριστερά είναι προκατειλημμένοι, διαβάζουν μόνο αριστερούς συγγραφείς ενώ στη δεξιά όχι, γιατί δεν διαβάζουν ούτε δεξιούς ούτε αριστερούς συγγραφείς. Τριάντα χρόνια μετά διαβάζουμε λιγότερο, σκεφτόμαστε λιγότερο, υπάρχει λιγότερη αντιπαράθεση μεταξύ αυτών που σκέφτονται διαφορετικά, υπάρχει περισσότερη οξύτητα και περισσότερη αγανάκτηση, υπάρχει περισσότερη μισαλλοδοξία και κλειστότητα απέναντι σε αυτούς που δεν μπαίνουν στον περίβολό τους. Είναι λιγότερο λογικό να χρησιμοποιούμε αυτές τις κατηγορίες πριν από τριάντα χρόνια. αλλά αυτή η διμερής δυσφορία παραμένει σε ισχύ, σήμερα περισσότερο από χθες.

Φυσικά, η εξουσία δεν είναι κυβέρνηση , η οποία είναι μόνο μια δευτερεύουσα έκφραση εξουσίας και ένας περιφερειακός κλάδος. Ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας των μπονσάι. Ενάμιση χρόνο μετά την έλευση της κυβέρνησης Μελώνης, η πολιτιστική ηγεμονία στις χειρότερες πτυχές της δεν έχει αλλάξει. Ακόμη και τα μικρά εργοστάσια συναίνεσης που είναι διαθέσιμα σε εκείνους που πηγαίνουν στην κυβέρνηση περιορίζονται στο να αποτίουν φόρο τιμής στην κυβέρνηση, αλλά στη συνέχεια παραμένουν γενναιόδωρα όπως πριν στην τρέχουσα πολιτιστική δύναμη, στις εντολές της, στα όριά της και στην κατήχησή της. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στη νοοτροπία, τη θεματολογία και την κυρίαρχη αφήγηση. Ίσως ο Αργεντινός φιλόσοφος Miguel Benasayag να έχει δίκιο που υποστηρίζει, στο τελευταίο του βιβλίο, The Age of Intranquility (μετάφραση από το Life and Thought), ότι οι αλλαγές δεν ξεκινούν ποτέ από την πολιτική εξουσία, αλλά φτάνουν στην εξουσία και την πολιτική εκπροσώπηση μόνο αργότερα. Η πολιτική έχει εξαντλήσει την κινητήρια δύναμή της, δεν προκαλεί πλέον εμφύλια πάθη, πολύ περισσότερο ιδανικά, τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά, και η διαφθορά είναι ένα από τα αποτελέσματά της. ταράζει μαριονέτες και υποκατάστατα, δεν μπαίνει στην πραγματική ζωή ή καν στον πολιτισμό, το πολύ πολύ να τη μιμείται μηχανικά. Στη δίνη των κυβερνήσεων -κεντροδεξιών ή κεντροαριστερών, αντιπολιτικών, λαϊκιστικών ή τεχνοκρατικών- οι προσδοκίες του πολίτη, του Ιταλού, του ανθρώπου της δεξιάς έχουν μείνει εξίσου ανεκπλήρωτες. οι κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Άλυτος γρίφος η στρατιωτική συντριβή του Ιράν

Του Κώστα Γρίβα
15 Απριλίου 2024

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα στη Μέση Ανατολή, τυχόν επέκταση του πολέμου στο Ιράν δεν μπορεί να αποκλειστεί, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση (και εκ μέρους των ΗΠΑ) με δεδομένη την πρόθεση του Ισραήλ να πληρώσει το Ιράν το “τίμημα” για την επίθεση του, «την κατάλληλη στιγμή», όπως διεμήνυσε ο Ισραηλινός υπουργός Πολέμου. Εάν το Ισραήλ αγνοήσει τις διεθνείς πιέσεις και προχωρήσει σε αντίποινα για την επίθεση του Ιράν και η δε Τεχεράνη (όπως έχει προειδοποιήσει) αντιδράσει, τότε θα πάμε σε γενίκευση.
Το Ιράν –σύμφωνα με την άποψη πολλών ειδικών και σε αντίθεση με την επικρατούσα στερεοτυπική αντίληψη– είναι ένας σκληρά ορθολογικός και προσεκτικός δρων και δύσκολα θα μπλέξει σε μια εκτεταμένη σύγκρουση. Τον εν λόγω ισχυρισμό επιβεβαιώνει η στάση της Τεχεράνης που λίγο μετά την έναρξη της ιρανικής επίθεσης δήλωσε πως “πέτυχε τον στόχο της” και έδωσε μήνυμα αποκλιμάκωσης. Όμως, όλα θα εξαρτηθούν και από την στάση που θα κρατήσει το Ισραήλ, την στιγμή που το μέτωπο στα βόρεια σύνορα του με την Χεζμπολάχ του Λιβάνου είναι ακόμα ανοιχτό, ενώ υπάρχει πάντα και η δράση των σιιτών ανταρτών Χούτι στο μέτωπο της Ερυθράς Θάλασσας.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο πόλεμος με το Ιράν ήταν επιθυμητή εξέλιξη από μια μερίδα της ισραηλινής πολιτοκοστρατιωτικής ηγεσίας, πολύ πριν εκδηλωθεί η επίθεση του Ιράν. Πάγιος συλλογισμός τους (που προφανώς και ισχυροποιήθηκε μετά την ιρανική επίθεση) είναι να δοθεί μια “οριστική λύση” στην ιρανική απειλή, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, παρασέρνοντας και τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν. Γνωρίζοντας τον συλλογισμό τους, ο Μπάιντεν έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως οι ΗΠΑ δεν θα υποστηρίξουν ισραηλινά αντίποινα στην ιρανική επίθεση.

Ο εγκλωβισμός στην αντίληψη της “αποφασιστικής νίκης” είναι μια από τις διαχρονικές παθογένειες του Ισραήλ, η οποία προέκυψε από τις συνεχείς και σαρωτικές στρατιωτικές επιτυχίες του εναντίον των αραβικών στρατών, στις πρώτες δεκαετίες μετά τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους, που οδήγησαν όμως σε διαδοχικά αδιέξοδα. Έτσι, κάθε στρατιωτική νίκη του Ισραήλ, αντί για ειρήνευση, οδηγούσε σε μια ακόμη πολεμική αναμέτρηση.
Ο διαχρονικός εγκλωβισμός του Ισραήλ

«Ο ΧΑΡΥ ΠΟΤΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΟΡΓΟΥΕΛ»

Συντακτική ομάδα Inchiostronero

ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΓΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΟΓΚΟΥΑΡΤΣ

H ARRY POTTER ΕΝΑΝΤΙΟΝ O RWELL

---

Περισσότερο καί από ένα σχολείο του Χόγκουαρτς , η κυβέρνηση της Σκωτίας έχει γίνει ένα είδος αίρεσης που φύτρωσε στο τυραννικό κενό της συγχρονικότητας. Την 1η Απριλίου, την πιο κατάλληλη μέρα, τέθηκε σε ισχύ μια πράξη που ονομάζεται Νόμος για το Έγκλημα Μίσους και τη Δημόσια Τάξη που καθιστά έγκλημα την «υποκίνηση μίσους» σε σχέση με την ηλικία, την αναπηρία, τη θρησκεία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα τρανσέξουαλ ή το «διαφυλικό». ” με ποινές που μπορεί να φτάσουν και τα 7 χρόνια. Προσέξτε, εδώ δεν μιλάμε για σωματική βία, προσβολές ή πραγματικά εγκλήματα, πολύ λιγότερο για μίσος, αλλά για κοινά πράγματα όπως το να κάνετε λάθος μια αντωνυμία ή ίσως να συνεχίσετε να θεωρείτε κάποιον άντρα που ισχυρίζεται ότι νιώθει γυναίκα. Και η κυβέρνηση το είπε ρητά: ο Siobhian Brown , υπουργός για τα θύματα και την ασφάλεια της κοινότητας είπε ότι παρόλο που η εκτελεστική εξουσία υποστήριξε την «ελευθερία της έκφρασης για όλους» , δεν ήταν αποδεκτό για τους ανθρώπους «στην κοινωνία μας να ζουν με φόβο ή να νιώθουν σαν δεν ανήκουν εκεί » . Αλλά εκείνοι που ζουν με φόβο ή με το αίσθημα ότι δεν ανήκουν στο κοινωνικό πλαίσιο είναι ακριβώς εκείνοι που έχουν διαφορετική γνώμη σχετικά με αυτά τα θέματα που είναι απολύτως ιδεολογικά: κάθε νόμος κατά των εγκλημάτων μίσους είναι στην πραγματικότητα έγκλημα μίσους όπως είναι λογικά φανερό. Είναι κατάχρηση. 

Όταν ο κυρ-Παντελής ψάχνει πολιτικά τον εαυτό του…

Της

Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*  

 Παρατηρούμε καθημερινά πως ένας ιστορικός λαός μοιάζει σταδιακά να αποσυντίθεται. Όχι μόνο λόγω οικονομικής κρίσης, κατάρρευσης και φτώχειας, αλλά επίσης πολιτισμικά, ιδεολογικά, δημογραφικά, ενδεχομένως θα λέγαμε και ανθρωπολογικά, με την ευκαιρία λόγου χάρη της πρόσφατης υπερψήφισης του νομοσχεδίου για το γάμο ζευγαριών ιδίου φύλου – και κατά προέκταση, της πιθανότητας απόκτησης παιδιών. 

Δεν θα αναλύσουμε βέβαια στο παρόν άρθρο τα ήδη χιλιογραμμένα περί των πολιτικών ευθυνών, των προμνημονιακών, μνημονιακών και μεταμνημονιακών κυβερνήσεων γι’ αυτή την πολύπλευρη κατάρρευση, ούτε για τη μαφιοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Δεν θα επικεντρωθούμε στις συνταγματικές εκτροπές, ούτε στη θεσμική παρακμή της δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης ή της ενημέρωσης των πολιτών από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Δεν θα επισημάνουμε τους κινδύνους μιας γενικευμένης πτώχευσης, ούτε θα αναφερθούμε στη διαφθορά, στην καθημερινή εγκληματικότητα που διαρκώς επιδεινώνεται, στην ασυδοσία των ισχυρών και των κυβερνώντων ή στην ατιμωρησία των υπευθύνων για διαχρονικά εγκλήματα που άλλοτε θα είχαν οδηγήσει ίσως σε λαϊκούς ξεσηκωμούς (π.χ. Τέμπη, Μάνδρα, Μάτι).

Στον παρόν άρθρο θα επιχειρήσουμε να επικεντρωθούμε στο φαινόμενο της διάσπασης των κοινωνικών αντιστάσεων που τείνουν να εκφράζονται από τον λεγόμενο πατριωτικό χώρο, ο οποίος προσπαθεί να δηλώσει την αντίθεσή του στην πολιτική, πολιτισμική και οικονομική παγκοσμιοποίηση των απελευθερωμένων καπιταλιστικών αγορών καθώς και στις ανάλογες ιδεολογίες και χρηστοήθειες του κοσμοπολιτισμού: 
Ο μικρομεσαίος χώρος, ο χώρος δηλαδή που παραδοσιακά εξέφραζε τις λαϊκές προσδοκίες και ανησυχίες, με άλλα λόγια, τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, τείνουν προς εξαφάνιση. Ο άλλοτε μικρομεσαίος νοικοκύρης κλείνεται στο καβούκι του. Αηδιασμένος και φοβισμένος απέχει όλο και πιο συχνά από τις πολιτικές διαδικασίες, ακόμα και από τις εκλογές, κρίνοντας ότι το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί. Επιστρέφει λοιπόν στη μοιρολατρία ή/και στον κυνισμό ενός ηττημένου, ενός δουλικά σκεπτόμενου υπηκόου, που παρά τα ιδεολογήματα της ατομικής του χειραφέτησης και του δικαιωματισμού στα οποία του έμαθαν επιφανειακά και προσχηματικά να πιστεύει, κατά βάθος ξέρει ότι ζει σε έναν κόσμο όλο και πιο άδικο, όλο και πιο άνισο, όλο και πιο ανελεύθερο που ελέγχεται από πανίσχυρα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα και όπου η μόνη αρχή που οργανώνει την καθημερινότητα και την επιβίωση είναι «ο σώζων εαυτώ σωθήτω» και ο «καθένας για πάρτη του». Ο πρώην νοικοκύρης ψάχνει να βρει τις φθηνότερες προσφορές για τη διατροφή της οικογένειάς του και διστάζει να ανοίξει τους λογαριασμούς που κάθε μήνα ροκανίζουν τα όποια εισοδήματά του. Το μόνιμο κοινωνικό υποζύγιο που σύμφωνα με το γνωστό τραγούδι «αν ξυπνήσει θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς», βυθίζεται στον λήθαργο της απελπισίας του, ακόμα και όταν ψηφίζει υποτίθεται αντισυστημικά κάτι από τα λεγόμενα «άκρα». Ο κυρ Παντελής ως πολίτης είναι παντελώς αποξενωμένος από το πολιτικό σύστημα και τις εξουσίες, που στο όνομα της μεταδημοκρατίας, όχι μόνο αδιαφορούν για τη βούληση των πολλών, αλλά και βυθίζουν τον καθένα από αυτούς τους πολλούς στην μόνιμη ανασφάλεια και στην πολιτική παθητικότητα. 

Η δικτατορία του «progretariato»-προοδευτισμού

Ρομπέρτο Πετσιόλι

Έχουμε τη συνήθεια να συνομιλούμε φιλικά, στο μπαρ ή στην πλατεία, με έναν καλλιεργημένο καθηγητή με σιδερένιο παρελθόν ως αγωνιστή της άκρας αριστεράς. Ενωμένοι από την ποδοσφαιρική πίστη και διχασμένοι σε όλα τα άλλα, μας αρέσει να σπρώχνουμε και να μιλάμε για μέγιστα (και ελάχιστα) συστήματα. Μιλώντας με θλίψη για τον θάνατο εν ώρα εργασίας – έναν ακόμη – ενός εργάτη στην πόλη μας, παρατηρήσαμε μια κάποια αδιαφορία μεταμφιεσμένη από ευγένεια. Σε κοντινή απόσταση, ένας από τους εκμεταλλευόμενους του απόλυτου καπιταλισμού – ένα ξένο αγόρι – φόρτωνε την τσάντα μιας πλατφόρμας παράδοσης πρόχειρου φαγητού σε ένα παλιό ποδήλατο: το αφηρημένο βλέμμα του καθηγητή. Ως πρόκληση, σχολιάσαμε στη συνέχεια την πρόσφατη «Coming out» ενός πρώην υπουργού για την ομοφυλοφιλία του, χρησιμοποιώντας σκόπιμα τον όρο αντεστραμμένο. Μια ξαφνική αλλαγή διάθεσης και τόνου, ο δείκτης υψώθηκε σε αποδοκιμασία: έχουμε χτυπηθεί με μομφή επειδή χρησιμοποιήσαμε μια γλώσσα που «Δεν σέβεται τον σεξουαλικό προσανατολισμό».

Ο φίλος μας έχει ολοκληρώσει μια μεταστροφή κοινή για πολλούς: έχει περάσει από τη δικτατορία του προλεταριάτου στη δικτατορία του «προοδευτικού». Εφευρίσκουμε τον νεολογισμό για να περιγράψουμε τη μετάβαση πολλών από κομμουνιστές σε προοδευτικούς. Μεγάλο μέρος της αριστεράς, χωρίς να εγκαταλείπει την αυγή της ηθικής ανωτερότητας και της κυρίαρχης περιφρόνησης για τις ιδέες των άλλων, έχει επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της με μια ατομικιστική, φιλελεύθερη, ελευθεριακή, ακόμη και αγοραία έννοια. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ερμήνευσαν την ιστορία ως μια αιώνια πάλη ανάμεσα στους εκμεταλλευτές αφέντες και τους εκμεταλλευόμενους δουλοπάροικους, η οποία θα τερμάτιζε με τη δικτατορία του προλεταριάτου που τελικά θα απελευθερωνόταν από τις αλυσίδες της. Έχοντας βάλει στο ράφι την ταξική πάλη λόγω έκδηλης κατωτερότητας απέναντι στον πρώην νικηφόρο εχθρό, ο νεοπολιτισμικός μαρξισμός, σαν καλό φίδι, έχει αποβάλει το δέρμα του λόγω της επιρροής διαφόρων ρευμάτων μεταμοντέρνας σκέψης και έχει ανατρέψει τα θεωρητικά του θεμέλια, αντικαθιστώντας την ταξική πάλη με τον πόλεμο μεταξύ εχθρικών ταυτοτήτων, των νέων κινητήρων της ιστορίας. Οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κυρίαρχοι και οι κυριαρχούμενοι δεν προσδιορίζονται πλέον από την οικονομική θέση αλλά από την εθνικότητα, το φύλο και τον «σεξουαλικό προσανατολισμό».

Η διαφαινόμενη ήττα της Ουκρανίας γίνεται ήττα της Δύσης

Η διαφαινόμενη ήττα της Ουκρανίας γίνεται ήττα της Δύσης

ΤουΣωτήρη Θεοδωρόπουλου

Σε κατάσταση πανικού και απόγνωσης, μπροστά στο θλιβερό αδιέξοδο, σαν χρήσιμοι ηλίθιοι, οι κυβερνήτες των ευρωπαϊκών χωρών και θεσμών, προσπαθούν απεγνωσμένα να διαχειριστούν την ήττα των αμερικανικών τυχοδιωκτισμών. Ενός πολέμου ενάντια στα συμφέροντά τους, που πειθήνια υιοθέτησαν, χωρίς ποτέ να είναι δικός τους. Μετά τις δυσκολίες συνέχισης της αμερικανικής χρηματοδότησης, με νέα 60 δισ. λόγω κομματικών ανταγωνισμών, καθώς και την πιθανή αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, οι απελπισμένες ευρωπαϊκές ηγεσίες ψάχνουν πόρους για τη συνέχιση του πολέμου, καλλιεργώντας ακόμη περισσότερο την πολεμοκαπηλία και την ρωσοφοβία.

Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, συνάπτουν πολυετείς Συμφωνίες Εγγυήσεων Ασφαλείας με το καθεστώς του Κιέβου, για να ακολουθήσουν οι πλέον πρόθυμες μικρότερες. Αποφασίζουν βοήθεια 50 δισ. για τα επόμενα χρόνια με ευρωπαϊκό δανεισμό, συγκεντρώνονται περίπου 17 δισ. στο λεγόμενο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ειρήνης EPF που θα αγοράσει όπλα. Στέλνουν ότι όπλα έχουν και δεν έχουν με εντολές των ΗΠΑ, για να συνεχίσουν τον πόλεμο και την αυτοκτονία μιας χώρας που κατέστρεψαν.

Αγνοώντας τις πολύ σοβαρές επιφυλάξεις έγκυρων διεθνών νομικών και οικονομικών κύκλων – αλλά και τη γνώμη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τις πιθανές επιπτώσεις στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα και όχι μόνον – τυφλωμένοι απ’ την αντιρωσική τους υστερία, επιδιώκουν την κλοπή των αποδόσεων απ’ τα δεσμευμένα ρωσικά κεφάλαια, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο.

Jordan Peterson: “Η υστερία της πολιτικής ορθότητας σαρώνει τα Πανεπιστήμια”

Jordan Peterson: Γιατί δεν είμαι πλέον μόνιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο

Πηγή: National Post – Μετάφραση: Ε.ΡΩ.

Η φρικτή ιδεολογία της ποικιλομορφίας, της συμπερίληψης και της ισότιμης μεταχείρισης [diversity, inclusion, equity] καταστρέφει την εκπαίδευση και τις επιχειρήσεις

Πρόσφατα παραιτήθηκα από τη θέση μου ως τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Τώρα είμαι επίτιμος καθηγητής, και πριν κλείσω τα εξήντα. Ο επίτιμος είναι γενικά ένας χαρακτηρισμός που προορίζεται για τους υπέργηρους διδάκτορες, έστω για εκείνους που είχαν υπηρετήσει τη θητεία τους με κάποια διάκριση.Είχα οραματιστεί να διδάσκω και να ερευνώ στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, με πλήρη απασχόληση, μέχρι, κάποια στιγμή, να βγάλουν τον σκελετό μου από το γραφείο μου. Μου άρεσε η δουλειά μου. Και οι μαθητές μου, προπτυχιακοί και απόφοιτοι, είχαν θετική προδιάθεση απέναντί μου. Αλλά αυτή η επαγγελματική πορεία δεν ήταν γραφτό να γίνει. Υπήρχαν πολλοί λόγοι, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι πλέον μπορώ να διδάξω διαδικτυακά πολύ περισσότερα άτομα και με λιγότερες παρεμβολές. Αλλά εδώ είναι μερικοί ακόμα:

Πρώτον, οι ειδικευμένοι και εξαιρετικά εκπαιδευμένοι ετεροφυλόφιλοι λευκοί άντρες μεταπτυχιακοί φοιτητές μου (και είχα πολλούς άλλους, παρεμπιπτόντως) έχουν αμελητέες πιθανότητες να τους προσφερθούν θέσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο, παρά τις εξαιρετικές επιστημονικές περγαμηνές τους. Αυτό οφείλεται εν μέρει στις εντολές για Ποικιλομορφία, Συμπεριληπτική Αντίληψη και Ισότιμη Μεταχείριση [Diversity, Inclusivity, Equity] (το προτιμώμενό μου αρκτικόλεξο: DIE). Αυτές έχουν επιβληθεί παγκοσμίως στον ακαδημαϊκό κόσμο, παρά το γεγονός ότι οι επιτροπές πρόσληψης των πανεπιστημίων είχαν ήδη κάνει ό,τι ήταν λογικό σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου (και ακόμα περισσότερο από αυτό) για να διασφαλίσουν ότι δεν θα παραβλεφθεί ποτέ κανένας υποψήφιος από κάποια «μειονότητα». Επίσης, οι μαθητές μου εν μέρει δεν γίνονται δεκτοί ακριβώς επειδή είναι μαθητές μου. Είμαι ακαδημαϊκό ανεπιθύμητο πρόσωπο [persona non grata], λόγω των μη αποδεκτών φιλοσοφικών μου θέσεων. Και αυτό δεν είναι απλώς κάποια ταλαιπωρία. Αυτά τα γεγονότα κατέστησαν τη δουλειά μου ηθικά αστήρικτη. Πώς μπορώ να δεχτώ υποψήφιους ερευνητές και να τους εκπαιδεύσω με αγαθή συνείδηση όταν ξέρω ότι οι προοπτικές απασχόλησής τους είναι ελάχιστες;

Η Αμερική του Μάο: Η προειδοποίηση ενός επιζώντος

από τη Silvana De Mari

Μάο και Στάλιν

Γεννήθηκα το 1953. Μπήκα τελείως στο ’68. Θα είχα κάνει ακόμη και χωρίς αυτό.Ήταν προφανές ότι ήταν μαλακίες. Συνοψίζοντας με τους πιο ελάχιστους όρους, το ’68 μπορεί να περιγραφεί ως ένα μάτσο αγόρια του μπαμπά, η πρώτη γενιά στον δυτικό κόσμο που έζησε χωρίς λιμό και πόλεμο, που κάποια στιγμή άρχισαν να παίζουν ποιος είναι ο πιο χαζός, ή αν προτιμάτε αυτοί που βρίσκονται πιο αριστερά του βασιλείου.

Υπάρχουν τραγικές μορφές ανοησίας, και η ανοησία είναι κακή τύχη. Η πιο τραγική μορφή ανοησίας είναι να κοροϊδεύεις τον πόνο των άλλων, είναι να ποδοπατάς τους νεκρούς. Όταν πέθανε ο Στάλιν , με ένα συγκινητικό τράνταγμα ακούσιου χιούμορ, η εφημερίδα l’Unità είχε τον τίτλο: ο μεγαλύτερος ευεργέτης της ανθρωπότητας πέθανε .
Το ’68 ο Στάλιν είχε πεθάνει πρίν από 16 χρόνια, το να του τραγουδά κάποιος τα εγκώμια ήταν πολύ Peppone, έτσι τα γατάκια του ’68 βρήκαν έναν νέο μύθο: τον Μάο Τσε Τουνγκ .
Δεν θα μάθουμε ποτέ ακριβώς πόσες δεκάδες εκατομμύρια θανάτους άφησε ο Μαοϊσμός στο έδαφος· σύμφωνα με πολλές πηγές ο συνολικός αριθμός θα μπορούσε να είναι περίπου 80 εκατομμύρια . Σε αυτά θα πρέπει επίσης να προσθέσουμε τα 60 εκατομμύρια έμβρυα και νεογέννητα, συχνά θηλυκά, που σκοτώθηκαν λόγω του σχεδίου του ενός παιδιού.
Εκατομμύρια αγρότες εξοντώθηκαν από την πείνα για να πραγματοποιήσουν παραληρηματικά σχέδια για την παραγωγή χάλυβα σε αυτοσχέδιους φούρνους και για την αγροτική υπερπαραγωγή μέσω παράλογων καινοτομιών, που συλλογικά αποκαλούνται «το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός ».

Η άθλια στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης απέναντι στη Ρωσία, η ακατονόμαστη ελληνική αριστερά συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ, ο ζόφος της επικείμενης τιμωρίας ενός λοβοτομημένου λαού

ΤΤου Ηλία Παπαναστασίου

Έπρεπε να έλθει η εθνική μας επέτειος για να συνειδητοποιήσουμε το όνειδος της εθνικής μας χαμέρπειας που συγκαταβατικά και αρκούντως διπλωματικά αποκαλείται «εθνική αχαριστία απέναντι στην Ρωσία», δημιουργώντας μιας χλαλοή, μια «χλαπαταγή αρνητικών συναισθημάτων αιδούς» για το μέγεθος της οποίας σαν λαός αισθανόμαστε –όσοι από εμάς αισθανόμαστε…– μια διαρκή αιδημοσύνη προς έναν λαό στον οποίο οφείλουμε την κρατική μας υπόσταση.

Ο έπαρχος της Αμερικανικής Αποικίας που ονομάζεται «Ελλάδα» μαζί με τον χιλίαρχό του και οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «Πρωθυπουργός και ΥΠΕΞ» αντίστοιχα, δεν θεωρήσαν πρέπον (!) να προσκαλέσουν για τον εορτασμό της 203^ης επετείου της Επανάστασης του 1821 την Ρωσική Κυβέρνηση μέσω του εκπροσώπου της, ως όφειλαν εάν και εφόσον είχαν μια στοιχειώδη ευπρέπεια Ηθικών κανόνων, μια ευκοσμία συμπεριφορά ή μια κοσμιότητα κανόνων διπλωματικής εθιμοτυπίας. Ήταν η καταλληλότερη μέρα του συνθήματος Carpe diem (Άδραξε την ημέρα) της Εθνικής μας επετείου για μια –έστω μερικού χαρακτήρα…– «αποκατάσταση» ενός φιλικότερου κλίματος μεταξύ της χώρας μας και της Ρωσίας, της μεγάλης χώρας των Ρως, χάριν στην γενναιότητα της οποίας  και τα νικηφόρα όπλα της, οι κυριότεροι παράγοντες κατά την διάρκεια του Ρωσο/Τουρκικού Πολέμου του 1828-29,  υποχρέωσε τον Σουλτάνο να δεχθεί την Ανεξαρτησία της Ελλάδος, τσακίζονταςτον Οθωμανικό στρατό και φθάνοντας 40 χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη.

Ταπεινωμένος ο Σουλτάνος και μετά τις πετυχημένες και άοκνες προσπάθειες του πρώην Υπουργού του Τσάρου και τότε Κυβερνήτη της χώρας, Ιωάννου Καποδίστριαυπέγραψε –εκών άκων– την Συνθήκη της Αδριανουπόλεως στις 14/9/1829, αναγνωρίζοντας την ελληνική ανεξαρτησία και την οποία έως τότε αρνιόταν ο ίδιος μετά βδελυγμίας, προτείνοντας μέχρι την υπογραφή της συνθήκης της Αδριανούπολης «Φόρου Υποτελές» κράτος όπως την πρόσταζε η φιλο/Τουρκική ύαινα της Μεσογείου, η Μ. Βρετανία. 

Η Κίνα καλεί τον ΟΗΕ Να Εκτοπίσει Τους Ανθρώπους Και Να Χρηματοδοτήσει Τον Φυσικό Κόσμο Στο Όνομα Της «Βιοποικιλότητας»

EarthBeat

Μετάφραση: Απολλόδωρος

| Rhoda Wilson |Διαβάστε το εδώ.Ο υπουργός Οικολογίας και Περιβάλλοντος της Κίνας, μιλώντας στα Ηνωμένα Έθνη, ζήτησε συλλογική προσπάθεια για την εφαρμογή ενός παγκόσμιου πλαισίου για τη βιοποικιλότητα. Ένα πλαίσιο που θα εκτοπίσει περίπου 300 εκατομμύρια ιθαγενείς και θα χρηματιστεί ο φυσικός κόσμος. Πρόκειται για μια τερατώδη και άνευ προηγουμένου επίθεση στον ζωντανό μας κόσμο με το πρόσχημα της βιοποικιλότητας.

Ο Κινέζος υπουργός, Huang Runqiu, ο οποίος είναι επίσης πρόεδρος της COP15 – της 15ης συνόδου της Διάσκεψης των Μερών της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών («ΟΗΕ») για τη Βιοποικιλότητα – μίλησε την Πέμπτη μέσω βίντεο σε μια ενημέρωση των μόνιμων αποστολών του ΟΗΕ στον ΟΗΕ. Η ενημέρωση οργανώθηκε από το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ («UNEP»), τη Γραμματεία της Σύμβασης για τη Βιολογική Ποικιλότητα («CBD») και την Κίνα.

Ο Huang τόνισε την οικοδόμηση μιας κοινής κοινότητας κοινού πεπρωμένου μέσω του Παγκόσμιου Πλαισίου Βιοποικιλότητας Kunming-Montreal.

Η COP15 ενέκρινε το πλαίσιο του Kunming-Montreal, το οποίο «παρέχει ένα σχέδιο για την παγκόσμια διακυβέρνηση της βιοποικιλότητας, θέτει στόχους, αποσαφηνίζει την πορεία καισυγκεντρώνει συλλογικές προσπάθειες», δήλωσε ο Huang. Το προσχέδιο για την παγκόσμια διατήρηση της βιοποικιλότητας έχει συνταχθεί και έχει έρθει η ώρα να μεταφραστεί στην πραγματικότητα, είπε.

Ρωσία, Σερβία – Η αποκρουστικά αμφιλεγόμενη όψη της Ελληνικής Διπλωματίας

 Του Ηλία Παπαναστασίου

Έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί στην παροιμιώδη ελληνική αχαριστία που στις περιπτώσεις των διεθνών και διπλωματικών σχέσεων λαμβάνει αποκρουστική, επονείδιστη και απεχθή όψη, ικανή να ταυτίσει την χώρα μας με την «χώρα του αχάριστου» και ο οποίος –όπως ανέφερε ο Ξενοφών– συνεχίζει να εξελίσσεται αρνητικά γιατί συνήθως «Επα­κό­λου­θο της αχα­ρι­στί­ας εί­ναι η αδιαν­τρο­πιά».

Δεν χρειάζεται φυσικά να καταφύγουμε στα λεχθέντα υπό των «αρχαίων ημών προγόνων» για να κατανοήσουμε το μέγεθος της τραγωδίας που λέγεται «θρυμματισμός» των ελληνο/ρωσικών σχέσεων φιλίας. Αρκεί να θυμηθούμε τι χρωστάμε στη μεγάλη χώρα του Βορρά:

Την Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή του 1774 που έβαλε νικηφόρο τέλος για τους Ρώσους στον Ρωσο/Τουρκικό Πόλεμο του 1768-1774, ένας από τους 19 Ρωσο/Τουρκικούς Πολέμους. Μέσω αυτής της Συνθήκης οι υπόδουλοι Έλληνες είχαν κάθε δικαίωμα προστασίας από τις Οθωμανικές αυθαιρεσίες, εφόσον ύψωναν την Ρωσική Σημαία στο πλοίο τους. Η Ρωσία αναγορεύεται σε προστάτιδα των Χριστιανών και μέσω του άρθρου 7 υποχρέωνε την Υψηλή Πύλη να αναγνωρίσει την θρησκευτική ελευθερία. Έτσι απέκτησαν μεγάλο εμπορικό στόλο, έτσι πλούτισαν οι Έλληνες αποκτώντας μεγάλες περιουσίες, έτσι αποκτώντας εμπορικό στόλο απέκτησαν και πολεμικό με το οποίο πολέμησαν στην επανάσταση του 1821 πανέτοιμοι, εμπειρότατοι, με πολλά κεφάλαια και κανόνια, τσακίζοντας τον Οθωμανικό Στόλο.