7 Ιουνίου 1907: απαγχονίζονται οι Μακεδονομάχοι Καπετάν Άγρας και Αντώνης Μίγγας.

Του Ρότζιου Γεωργίου, Αποφοίτου του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας

112 χρόνια συμπληρώνονται φέτος, από την ημέρα που, σαν σήμερα 7 Ιουνίου, το 1907, οι θρυλικοί Μακεδονομάχοι Καπετάν Άγρας και Αντώνης Μίγγας, αφού διαπομπεύτηκαν επί τέσσερις ημέρες, απαγχονίστηκαν από Βούλγαρους κομιτατζήδες.

Διαχρονικοί ήταν οι αγώνες των Μακεδόνων για την ελευθερία. Σε κάθε προσκλητήριο της μητέρας πατρίδος, παρότι έως το 1912 παρέμειναν εκτός του ελλαδικού κορμού, οι Μακεδόνες έδιναν βροντερό παρόν. Τόσο στην Επανάσταση του Γένους 1821-22, με τα επαναστατικά κινήματα στην Νάουσα και στην Χαλκιδική που πνίγηκαν στο αίμα, όσο και αργότερα (π.χ. 1854, 1878, 1896) η μακεδονική γη έδωσε πολλούς αγωνιστές στην πατρίδα για τους οποίους καυχάται.[1]

Αναμφισβήτητα η περίοδος 1904-1908, με την ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα, αποτελεί την ενδοξότερη περίοδο αγώνων που έσωσε επί της ουσίας, την Μακεδονία από τα νύχια του Πανσλαβισμού.

Γηγενείς Μακεδόνες ελληνόφωνοι και σλαβόφωνοι, Κρήτες, Μανιάτες, και Πανέλληνες ρίχτηκαν στη μάχη  για να κρατήσουν την βόρεια εσχατιά του ελληνισμού που κινδύνευε. Φλογεροί πατριώτες, απόφοιτοι Ευέλπιδες αλλά και παλαιότεροι στρατιωτικοί, έσπευσαν εθελοντικά για να συγκροτήσουν τα πρώτα ελληνικά ανταρτικά σώματα στην μακεδονική ύπαιθρο.

Ένας τέτοιος ήρωας, που έσπευσε για την σωτηρία της Μακεδονίας μας, είναι ο Ανθυπολοχαγός πεζικού Σαράντος Αγαπηνός, γνωστός με το πολεμικό ψευδώνυμο Καπετάν Τέλλος Άγρας.

Ικανοποιεί η ΝΔ όλους τους συντηρητικούς;

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 5 Ιουνίου 2019.

Πριν μερικούς μήνες θεωρούσα αυτονόητο ότι ο πρωθυπουργός θα διενεργούσε εθνικές εκλογές στις 26 Μαΐου. Πίστευα ότι έτσι θα συγκρατούσε δυνάμεις στην κάλπη των εθνικών εκλογών, ακόμα κι αν έχανε με μεγαλύτερη διαφορά στην κάλπη των ευρωεκλογών. Θα πετύχαινε έτσι μία μικρότερη διαχειρίσιμη ήττα, διατηρώντας 120 έδρες, άρα κρατώντας τα κλειδιά της επόμενης αναμέτρησης, με την απλή αναλογική που ο ίδιος θέσπισε.

Η αντίθετη άποψη έλεγε ότι η αριστερά δεν εγκαταλείπει έτσι εύκολα την εξουσία και θα το πάει μέχρι την τελευταία ημέρα που το δικαιούται, ακόμα και αν χάσει με 10% διαφορά.

Πρώτα διαψεύστηκα εγώ, όταν δεν προκήρυξε ταυτόχρονες εκλογές. Μετά διαψεύστηκε και η αντίθετη άποψη, όταν ο Αλέξης Τσίπρας με το αιτιολογικό ότι «το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο των προσδοκιών» και ότι «δεν μπορεί να το αγνοήσει», ετοιμάζεται για εκλογές στις 7 Ιουλίου.

Η μοναδική ερμηνεία το φαινομένου είναι ότι ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του δεν είχαν ιδέα για την βαριά ήττα που ερχόταν. Εδώ μένω πια εμβρόντητος! Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι πίστευε ότι μπορούσε να χάσει στις ευρωεκλογές με 3-4% διαφορά και να δείξει ότι παλεύει για ανατροπή μέχρι τον Οκτώβριο. Πόσο μακρυά ζουν από τον κόσμο αυτοί οι άνθρωποι;

Νεκτάριος Δαπέργολας, Η πατρίδα και πάλι σε αχαρτογράφητα εδάφη…

(Κάποιες σκέψεις μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου 2019)

του Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Ιστορίας

Όσα είδαμε στις πρόσφατες εκλογές και το πολιτικό τοπίο που δείχνουν να διαμορφώνουν, προκάλεσαν ευφορία σε αρκετό κόσμο, που δοκίμασε συναισθήματα ανακούφισης και χαράς κυρίως λόγω της ήττας που υπέστη ο θεομάχος κι εθνοκτόνος πολιτικός εσμός που κυβερνά τη χώρα τα τελευταία 4,5 χρόνια. Και δικαίως δοκίμασε τέτοια συναισθήματα, που εντάθηκαν μετά την ουσιαστική προκήρυξη πρόωρων εθνικών εκλογών σε ένα περίπου μήνα. Αφού όμως πέρασε η πρώτη αίσθηση, είναι βέβαιο πως όλο και περισσότεροι Έλληνες (απ’ όσους τουλάχιστον μπορούν να σκεφτούν με νηφαλιότητα και στοιχειώδη πολιτική φρόνηση) άρχισαν να περνούν σε μία φάση νέου προβληματισμού. Του προβληματισμού για το τι ακριβώς μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτές τις επερχόμενες εκλογές και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό. Από τη μια ο συρφετός που ξεπούλησε και διέλυσε τη χώρα βρίσκεται ακόμη στο αδιανόητο 24%, αντί να έχει καταποντιστεί στα τάρταρα (και συνεπώς παραμένει ισχυρός). Από την άλλη ο συνοδοιπόρος του στο ξεπούλημα και τη νεοταξική αθλιότητα βρίσκεται στο 33,5 % και με σίγουρη έτι ανοδική τάση (αναβαθμισμένος, βέβαιος επόμενος κυβερνήτης και απολύτως έτοιμος να ολοκληρώσει τη δουλειά). Αμέσως πιο κάτω, τα απολειφάδια του άθλιου εσμού που επί 30ετία διαγούμισε τη χώρα σε ανοδική πορεία (αντί για ανήλιαγα κελιά υψίστης ασφαλείας). Πατούληδες, Μπακογιάννηδες, Ταχιάοι κι έτερες δεξιές βερσιόν των Δουρομπουτάρηδων ετοιμάζονται να ανακυκλώσουν το απόλυτο εθνομηδενιστικό τίποτε, με τα συριζοκνώδαλα να ακολουθούν από πίσω με μεγάλα επίσης ποσοστά. Η απερίγραπτη απάτη των αγιορείτικων κηραλοιφών και των…χειρογράφων του Χριστού σε μεγάλη επίσης άνοδο (ως θρίαμβος του πολιτικού αμοραλισμού και ψηφοφορικού κρετινισμού). Αυτοερωτιδείς ανθυποσπιθαμιαίοι Γιάνηδες και λοιπές ευρωλάγνες κι ελληνοφοβικές «προοδευτικές» δυνάμεις σε άνοδο κι αυτοί. Και μετά από όλα αυτά, τι ακριβώς μπορεί να περιμένει κανείς από τις ούτως ή άλλως σε μείζονα βαθμό στημένες εκλογές του συστήματος;
Αλλά βέβαια και όσοι έστω απλώς πανηγυρίζουν, επειδή θαρρούν πως – ό,τι άλλο κι αν μας εύρει – τουλάχιστον γλιτώσαμε από το κυβερνών κακό συναπάντημα, καιρός επίσης να προσγειωθούν στη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί φυσικά δεν γλιτώσαμε καθόλου. Η μισελληνική κι αντίχριστη αυτή πολιτική φάρα θα χάσει βέβαια τις εκλογές, αλλά επειδή δεν πρόκειται να συμβεί το ποθούμενο (δηλαδή να αφανιστεί από προσώπου γης), θα παραμείνει ρυθμιστής και κοινοβουλευτικά (ως αξιωματική αντιπολίτευση) και φυσικά εξωκοινοβουλευτικά (με το κουκουλοφόρο παρακράτος να αρχίζει νέα…ανδραγαθήματα οσονούπω). Στόχος;