Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δίπλα στον Σολωμό Σολωμού

του Γιώργου Ρακκά 

Μετά την δολοφονία του βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα από ειδικά σώματα της αλβανικής αστυνομίας ανήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου στο χωριό Βουλιαράτες, ζούμε μέσα στην Ελλάδα ένα απίστευτο θέατρο του παραλόγου. Το οποίο μάλιστα αποτελεί το αποκορύφωμα της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης που το ίδιο το ελληνικό κράτος επιδεικνύει εδώ και χρόνια απέναντι στην ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου. Εγκατάλειψη που καθίσταται εγκληματική τα τελευταία χρόνια, καθώς η σωβινιστική κυβέρνηση Ράμα έχει εντείνει τις πολιτικές καταπίεσης με δημεύσεις περιουσιών, κρούσματα νοθείας στις κάλπες, και μια εκστρατεία κατατρομοκράτησης των μελών της μειονότητας με την επιβολή καθεστώτος ωμής αστυνομοκρατίας στις περιοχές όπου αυτή διαμένει –κατά παράβαση προφανώς κάθε διεθνούς συνθήκης περί της προστασίας και των μειονοτικών ελευθεριών.

Αυτό το κλίμα, εξάλλου, είναι που έσπρωξε τον Κωνσταντίνο Κατσίφα να επιλέξει εδώ και χρόνια έναν δρόμο αντίστασης και αξιοπρέπειας, έστω και ατομικής, που τον οδήγησε στον θάνατο για το έθνος και την πατρίδα.

«Φιλάνθρωπος» και κερδοσκόπος

Ο Τζορτζ Σόρος είναι μια προσωπικότητα συμπαθής σε όσους χαρτζιλικώνει. Όλοι οι υπόλοιποι είτε αγνοούν την ύπαρξή του είτε τον απεχθάνονται. Εκείνοι που γνωρίζουν τις προθέσεις του και διέπονται από πατριωτικές αρχές προσπαθούν να αναχαιτίσουν τη διείσδυσή του στις χώρες τους.
Ο Σόρος κέρδισε περίπου 1 δισ. δολάρια από την κερδοσκοπική επίθεση που έκανε στη βρετανική στερλίνα το 1992 και είναι ένας από τους πολιορκητικούς κριούς της Νέας Τάξης.
Μερικά από τα δισεκατομμύρια του τα ποντάρει στη ρουλέτα της παγκοσμιοποίησης, προωθώντας την εισροή ισλαμιστών λαθρομεταναστών στον δυτικό κόσμο και σε οργανώσεις που λειτουργούν αποσταθεροποιητικά για τις κοινωνίες της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Πίσω από τα πιο έξαλλα κινήματα των «δικαιωματιστών» βρίσκεται το πορτοφόλι του Σόρος. Χορηγεί από τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων μέχρι τις ΜΚΟ στο Ισραήλ που μάχονται υπέρ των Παλαιστινίων!
Ο Σόρος έχει εβραϊκή καταγωγή, αλλά είναι ορκισμένος εχθρός του εβραϊκού κράτους, όπως και κάθε κράτους που θέλει να διατηρήσει τον παραδοσιακό θρησκευτικό και εθνικό χαρακτήρα του.
Στην Ουγγαρία, η κυβέρνηση Ορμπαν περιόρισε τη σκοτεινή δράση του Ιδρύματος Ανοιχτή Κοινωνία και το παραμάγαζο του Σόρος αναγκάστηκε να κλείσει τα εκεί γραφεία του και να τα μεταφέρει στο Βερολίνο.
Ο Σόρος θα ήθελε πολύ να δει τη Ρωσία χωρίς Πούτιν, τις ΗΠΑ χωρίς τον Τραμπ και το Ισραήλ χωρίς τον Νετανιάχου.

Ο ρατσισμός των ελίτ

Η πρόοδος, ειδικά στις Η.Π.Α., είναι τεράστια όσον αφορά την καταπολέμηση των ανισοτήτων που οφείλονται στην εθνική καταγωγή, στο φύλο, στις σεξουαλικές προτιμήσεις κοκ. – ενώ, ταυτόχρονα, οι οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Άποψη

Είμαστε αντιμέτωποι με έναν «πολιτικό ρατσισμό», ο οποίος επικρατεί κυρίως στην Ευρώπη, καθώς επίσης με έναν «οικονομικό ρατσισμό» στις Η.Π.Α. – όπου οι ομοιότητες με το 1928, με την εποχή δηλαδή πριν από την κατάρρευση του συστήματος, είναι τρομακτικές. Ειδικότερα, στην Ευρώπη, ιδίως στην Ελλάδα, οι ιδιοκτήτες των περισσοτέρων περιουσιακών στοιχείων είναι ορισμένοι διεφθαρμένοι «πολιτικοί ολιγάρχες» – καθώς επίσης οι «διαπλεκόμενοι» μαζί τους «κρατικοδίαιτοι» επιχειρηματίες, οι οποίοι τους στηρίζουν στηριζόμενοι.

Αρκεί να μελετήσει κανείς προσεκτικά τα περιουσιακά στοιχεία αρκετών πολιτικών, μοιρασμένα συνήθως στο συγγενικό τους περιβάλλον, για να κατανοήσει το μέγεθος του προβλήματος – πόσο μάλλον όταν ακόμη και ένας ανόητος καταλαβαίνει ότι, περιουσίες αυτού του ύψους δεν μπορεί να έχουν δημιουργηθεί από τους μισθούς τους.

Την ίδια στιγμή, με μία απίστευτη προπαγάνδα που θα ζήλευε ακόμη και ο Γκέμπελς, με ένα απύθμενο θράσος καλύτερα, οι διεφθαρμένοι αυτοί πολιτικοί, φοροφυγάδες στο σύνολο τους, κατηγορούν τους Πολίτες των χωρών τους για φοροδιαφυγή – υιοθετώντας παράλληλα μία εντελώς καταστροφική πολιτική λιτότητας, επιβάλλοντας συνεχώς χαμηλότερους μισθούς, περιορισμό των κοινωνικών παροχών, καθώς επίσης εγκληματικές αυξήσεις φόρων, σε επίπεδο «κομμουνιστικής» δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά η ραγδαία αύξηση της φτώχειας, η οποία φαίνεται σε όλες τις στατιστικές απεικονίσεις.