Η αποθέωση της ηλιθιότητας

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η Ελλάδα το 2008 είχε μεν δημόσιο χρέος στο 112% του ΑΕΠ της, αλλά το συνολικό χρέος της, το ιδιωτικό και το δημόσιο δηλαδή, ήταν στα επίπεδα της Γερμανίας – ενώ το επόμενο έτος, παρά την (τεχνητή) διόγκωση των ελλειμμάτων, το συνολικό χρέος της παρέμενε χαμηλότερο από πολλές χώρες (γράφημα).

Ο ιδιωτικός της τομέας λοιπόν ήταν απολύτως υγιής, με ελάχιστα κόκκινα δάνεια, οι τράπεζες επίσης, δεν υπήρχε καμία φούσκα ακινήτων όπως στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, ενώ το χρηματοπιστωτικό της σύστημα δεν ήταν εκτεθειμένο στα ανυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α. – τα οποία κόστισαν μόνο στη Γερμανία διασώσεις της τάξης των 500 δις €.

Από την άλλη πλευρά μόνο η ακίνητη περιουσία του κράτους, χωρίς τα ενεργειακά αποθέματα, είχε υπολογιστεί από το ΔΝΤ στα 300 δις € (πηγή) – όταν άλλες χώρες όπως η Γερμανία, είχαν ήδη ιδιωτικοποιήσει τα πάντα. Ακόμη και μερικά χρόνια αργότερα δε, παρά το έγκλημα των μνημονίων, το συνολικό καθαρό χρέος της ήταν στα επίπεδα των Η.Π.Α., τα οποία φαίνονται στον πίνακα που ακολουθεί (πηγή) – ενώ τα ιδιωτικά ακίνητα ήταν κατά 500 δις € περίπου ακριβότερα από ότι σήμερα (στα 678 δις $ το 2014 έναντι 1,2 τρις $ το 2007), σύμφωνα με την έκθεση της Credit Suisse (πηγή).

Κράτος	Δημόσιο	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Τράπεζες	Σύνολο
Ολλανδία	83	127	115	362	687
Ιρλανδία	115	189	85	291	680
Δανία	60	114	129	235	538
Ιαπωνία	234	101	65	117	517
Μ. Βρετανία	92	74	86	183	435
Ισπανία	132	108	73	89	402
Γαλλία	104	121	56	93	374
Ιταλία	139	77	43	76	335
Κίνα	55	125	38	65	283
Η.Π.Α.	89	67	77	36	269
Γερμανία	80	54	54	70	258

Πολυκατεχόμενη και κατατεμαχισμένη

Των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά από το νέο τεύχος του Άρδην (τ. 107-8) που κυκλοφορεί

Καθώς οριστικοποιήθηκε το κλείσιμο της αξιολόγησης και η εκταμίευση της κουτσουρεμένης δόσης από την Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της, Αλέξης Τσίπρας, φόρεσε το αλεπουδιάρικο ύφος του και επισκέφθηκε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, για να του δηλώσει ότι με το κλείσιμο κι αυτής της περιπέτειας ανοίγει «φως στο τούνελ».
Καθώς, σε ένα χρόνο από τώρα, υπολογίζει ότι θα τεθεί τέλος στη βάσανο των ελληνικών προγραμμάτων λιτότητας, τη στιγμή που ο ίδιος έχει υπογράψει την εκχώρηση του συνόλου της εθνικής περιουσίας στο Υπερταμείο, έχει διαλύσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, έχει ξεπουλήσει αεροδρόμια και λιμάνια και έχει προνομοθετήσει τη μόνιμη λιτότητα μέχρι το 2060, αυτή που ο ανεκδιήγητος Ζουράρις περιγράφει ως μια μικρή ψιχάλα.
Όταν, όμως, κατακάτσει ο κουρνιαχτός όλων των συμβάντων της τελευταίας επταετίας, των μνημονίων, της ψωροπερήφανης διαπραγμάτευσης και των διαδοχικών εθνικών εξευτελισμών στους οποίους αυτή θα μας υποβάλει, θα ανακαλύψουμε έντρομοι ότι η χώρα στην οποία ζούμε ουδεμία σχέση έχει με εκείνην που αποχαιρέτησε ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, από το Καστελόριζο, τον Απρίλιο του 2010.

Το τουρκικό κενό μπορεί να το καλύψει η Ελλάδα, μόνο και ολόκληρο

Οι δανειστές – δυνάστες μάς χρησιμοποιούν ως αποικία. Και μας μεταχειρίζονται ως τσιφλίκι τους. Τώρα απαιτούν τα δικαστήριά μας να μην δικάζουν εν προκειμένου τις προσφυγές των δύστυχων συνταξιούχων μας, τις συντάξεις των οποίων με εντολή τους οι διοικούντες έχουν εξομοιώσει  με της Βουλγαρίας και Ρουμανίας.

Επιβάλλουν την αθώωση των εγκλημάτων των ξένων εμπειρογνωμόνων του ΤΑΙΠΕΔ και των ψεύτικων στοιχείων του «αρχιμαγείρου» της ΕΛΣΤΑΤ. Και το άκρον άωτο των εκβιασμών: «Αποζημιώστε αμέσως τον Γεωργίου για τις δικαστικές δαπάνες που υποβλήθηκε στις δίκες του με το ελληνικό κράτος». Αλλιώς παρά την υλοποίηση των 140 προαπαιτουμένων η δόση των 8,5 δισ. δεν θα εκταμιευθεί!

Προκαλεί αναπάντητη απορία το γεγονός πως όλοι αυτοί που έχουν θητεύσει στα ονομαστά πανεπιστήμια της Εσπερίας, κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών διπλωμάτων και εγκρατείς του νομικού πολιτισμού της, εμφανίζονται τόσο αστοιχείωτοι αξιώνοντας ρυθμίσεις δικαιϊκού πρωτογονισμού.

Πόσο δίκαιο έχει ο Καζαντζάκης όταν γράφει:

«Μα πάει η Φραγκιά: Πέσαν κάτου και γίνηκαν θρύμματα οι θεοί της.

Κύριε! Κύριε! Ποιος μίσησε περισσότερο από μένα τη Φραγκιά –

τη λατρεία τού λογικού και της κοιλιάς, τη μίζερη γνώση, τις κερδοφόρες

μικρές βεβαιότητες;

Ποιος αγάλλεται και χορεύει γιατί πάει η Φραγκιά, σκοτώθηκαν χιλιάδες αραμπαδιές από τους απίστους, και να πάλι η υπέρτατη Ευθύνη στην Ανατολή,

Στη γη μας, να δώσει νέο νόημα στη ζωή και νέα παράφορην Ελπίδα»(Συμπόσιον, σ.35 επ.).