Η επερχόμενη κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ-Ιράν

Tου Mel Gurtov από την Ρήξη φ. 143

Με την τοποθέτηση του Μάικ Πομπέο στη θέση του υπουργού Εξωτερικών και του Τζον Μπόλτον σε εκείνη του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, ο Ντόναλντ Τραμπ σηματοδοτεί την ετοιμότητά του να αποσυρθεί, μέχρι την προθεσμία της 12ης Μαΐου, από τη συμφωνία με το Ιράν για τα πυρηνικά και παράλληλα να εντείνει την πίεση προς τη Βόρεια Κορέα, εάν αυτή αρνηθεί την αποπυρηνικοποίησή της. Οι κινήσεις αυτές μπορούν να επιφέρουν πολλαπλές συνέπειες: Η εγκατάλειψη της συμφωνίας με το Ιράν για τα πυρηνικά θα μπορούσε να ερμηνευτεί από την Πιονγκ-γιανγκ ως ένδειξη της αναξιοπιστίας των ΗΠΑ στην τήρηση των δεσμεύσεών τους. Θα μπορούσε, ακόμα, να ερμηνευτεί ως μια σοβαρή πιθανότητα αμερικανικής επίθεσης στις πυραυλικές και πυρηνικές εγκαταστάσεις της Βόρειας Κορέας, εάν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις του Τραμπ για τα πυρηνικά.
Εάν ο Τραμπ ακυρώσει τη συμφωνία για τα πυρηνικά, οι ήδη εύθραυστες σχέσεις των ΗΠΑ με το Ιράν, όπως και με το σύνολο των χωρών της Μέσης Ανατολής, θα εκραγούν. Το Ιράν ενδέχεται, σε αυτή την περίπτωση, να ξεκινήσει άμεσα την παραγωγή υλικού για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Θα διαταραχθούν οι σχέσεις των ΗΠΑ με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, θα επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο οι σχέσεις τους με τη Ρωσία και την Κίνα (οι οποίες εγκρίνουν τη συμφωνία), θα ενθαρρυνθεί η ισραηλινή άκρα δεξιά να συμμετάσχει στην άσκηση πίεσης (και ενδεχομένως σε μια επίθεση) στο Ιράν, ενώ οι Σαουδάραβες και άλλοι θα παρακινηθούν να παράγουν τα δικά τους πυρηνικά όπλα.
Πάνω απ’ όλα, όμως, ο τερματισμός της συμμετοχής των ΗΠΑ στη συμφωνία για τα πυρηνικά θα τις φέρει πιο κοντά σε μια πολεμική σύρραξη με το Ιράν. Στην περίπτωση του Τζον Μπόλτον, έχουμε έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο που διάκειται φιλικά στην ιδέα μιας επίθεσης στις πυρηνικές εγκαταστάσεις τόσο του Ιράν, όσο και της Βόρειας Κορέας. Οι προβλέψεις αυτής της θέσης για το Ιράν είναι εντελώς λανθασμένες. Ο Μπόλτον θέλει να φανεί πως ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος και πως οι διαπραγματεύσεις με το Ιράν μάταιες. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητική η άγνοιά του για τη διεθνή νομιμότητα και για τις ανθρώπινες συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει μια επιθετική δράση. Είναι, επομένως, αναμενόμενο ο Μπόλτον να προωθεί την ιδέα ενός προληπτικού πολέμου (και όχι αποτρεπτικού, όπως τονίζει) εναντίον του Ιράν, όπως παλαιότερα είχε προτείνει, μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, την εισβολή στο Ιράκ. Μόνο ο υπουργός Άμυνας Τζέιμς Μάτις, σύμφωνα με ορισμένους παρατηρητές, έχει ενστάσεις για έναν πόλεμο, με μικρές όμως πιθανότητες να εισακουστεί.

Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός!

Η επιλεκτική αντιιμπεριαλιστική ρητορεία των συνδικαλιστικών παρατάξεων και σωματείων του δημοσίου

Όσοι έχουν θητεύσει σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και σωματεία γνωρίζουν από πρώτο χέρι πόσος χρόνος και ενέργεια αφιερώνονται στα κάθε λογής ψηφίσματα. Η έκδοση ψηφισμάτων έχει κατά κανόνα συμβολική σημασία, αντανακλά όμως και τις πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις κάθε εποχής. Από τα ψηφίσματα λοιπόν που εκδίδονται το τελευταίο διάστημα, φαίνεται ότι, για τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, ειδικά του δημοσίου τομέα, η εποχή αυτή παραμένει από τη μεταπολίτευση σχεδόν αμετάβλητη, καθώς αναπαράγονται οι ίδιες σταθερές, με κυρίαρχη αυτή του αντιιμπεριαλισμού, που αφορά κατά κανόνα τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όπως ακριβώς και την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Το φαινόμενο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ενδιαφέρον θέμα έρευνας για τον μελετητή των ιδεολογικών τάσεων, εάν δεν καταντούσε πέρα από γραφικό και εντελώς αποπροσανατολιστικό, έως και εξοργιστικό, καθώς ισχύει το «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουνε». Τέτοια είναι η απόσταση μεταξύ της πραγματικότητας, των απαιτήσεων και των προκλήσεων της συγκυρίας, και των όσων ζητημάτων οι παρατάξεις και τα σωματεία του δημοσίου αναδεικνύουν ως προτεραιότητες.
Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε, τυχαία στον δρόμο, ποια είναι τα φλέγοντα ζητήματα στην περιοχή μας, θα ανέφερε την τουρκική επιθετικότητα, τις διαπραγματεύσεις για το όνομα της ΠΓΔΜ, τον ισλαμικό κίνδυνο κ.λπ. Εάν όμως αναζητούσε κάτι σχετικό στις ανακοινώσεις των σωματείων και των παρατάξεων, θα διαπίστωνε ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν φαίνεται να ταράσσει τη μακαριότητά τους. Αντίθετα, θα ανακάλυπτε ότι η αιχμαλωσία, για παράδειγμα, των δύο στρατιωτικών μας δεν θεωρείται ζήτημα άξιο ούτε καν για μία σχετική ανακοίνωση, ενώ έχουν εκδοθεί δεκάδες ψηφίσματα και έχουν συλλεγεί εκατοντάδες υπογραφές για την απελευθέρωση της Ηριάννας. Παράλληλα, η πρόσφατη, για τα μάτια του κόσμου, με μόλις τρία θύματα, αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας στη Συρία, έχει αναχθεί σε κεντρικό πολιτικό γεγονός με ψηφίσματα, διαμαρτυρίες, πορείες, συγκρούσεις, συλλήψεις κ.λπ. και δώσ’ του συνθήματα κατά του ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ, όταν και ο ίδιος ο Τραμπ δηλώνει ότι επιθυμεί την απεμπλοκή των ΗΠΑ από την περιοχή. Αντίθετα, η εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή του κουρδικού Αφρίν από τον τουρκικό στρατό θεωρήθηκε μάλλον γεγονός ανάξιο λόγου. Προφανώς, όταν πρόκειται για την Τουρκία, δεν τίθεται θέμα «ιμπεριαλισμού»! Άσε που οι Κούρδοι δέχτηκαν αμερικανικά όπλα και ενισχύσεις. Ας πρόσεχαν, λοιπόν…