Η ψείρα, όταν χορτάσει, βγαίνει στο γιακά. Ή στο βρακί… Αναλόγως την ψείρα

Του Ανδρέα Τσιφτσιάν: 

Σχετικά με το δημοσίευμα του ΒΒC για ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα η μαγική σφαίρα  που έχω για να προβλέπω το μέλλον μού είπε το εξής:
Σε 23 χρόνια από σήμερα η Ελλάδα θα έχει αναγνωρίσει και επίσημα ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Για διαβήματα ακούω, για «σθεναρή αντίδραση» της κυβέρνησης κοκ. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Τα επίσημα διαβήματα (και πράσινα άλογα) εξουδετρερόνονται πανεύκολα από τα επίσημα κράτη εφόσον βέβαια δεν μπορούν να παρέμβουν στην ελευθερία της έκφρασης και θα πετούν την μπάλα σην εξέδρα. 
Είναι προφανές ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει «κάτι» για να το διεκδικήσει κανείς. Αρκεί να μιλάει συνεχώς γι αυτό. «Από το πολύ το λέγε-λέγε στο τέλος κάτι μένει» (Γκαίμπελς). Όταν ένα πρόβλημα δεν υπάρχει, απλά το δημιουργείς μιλώντας γι αυτό.
Όπως ακριβώς δεν υπήρχε μακεδονική γλώσσα και εθνότητα και τελικά το πήραν.
Όπως ακριβώς δεν υπάρχει τουρκική μειονότητα και παγιώνεται η ύπαρξή της (de facto και με την εκλογή των μουφτήδων που δέχεται πια η ελληνική κυβέρνηση)
Όπως ακριβώς δεν υπάρχει τσάμικο ζήτημα και ο υπεξ Κοτζιάς συζητούσε για αποζημιώσεις
κτλ κτλ
1)Με το «μακεδονικό» η Ελλάδα απέδειξε ότι οι εθνικές της αντιστάσεις έχουν ημερομηνία λήξης, περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Είναι ενδοτική, συγκαταβατική και σε βάθος χρόνου υποχωρητική.Αποδείξαμε ότι μπορούμε να τα διαπραγματευτούμε ΟΛΑ! Ακόμη και τις (υποτιθέμενες) κόκκινες (εθνικές) γραμμές μας. Αυτό δίνει χώρο στις αναθεωρητικές δυνάμεις, τις κάνει όλο και πιο διεκδικητικές. 

Το μέλλον του καπιταλισμού ανήκει στην Κίνα

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

Οι εξελίξεις, ιδίως, αυτές των τελευταίων ετών στους κόλπους των προηγμένων καπιταλιστικών οικονομιών επαληθεύουν τη γενική πρόβλεψη του Karl Marx ότι «ο «καπιταλισμός αυτοκαταστρέφεται«, κάτι που γίνεται σήμερα πια αποδεκτό, ακόμη και από νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης οικονομολόγους. Στο μόλις εκδοθέν βιβλίο μου «Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής» (Ίδρυμα Δημητρίου και Μαρίας Δελιβάνη, Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2018), παρέθεσα πολυάριθμες πηγές που αποδεικνύουν τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, ρίχνοντας βέβαια το κύριο βάρος στον τερατώδη πια τρόπο που επικράτησε στον χώρο της κατανομής του εισοδήματος.Οι ανυπέρβλητες πια αντιφάσεις του, που κατέληξαν στον αδιανόητο βαθμό ανισοκατανομής, για το 2017, όταν το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού εξασφάλισε το 82% του παραχθέντος ετήσιου πλούτου, φαίνεται να σημαίνει και το τέλος του. Ωστόσο, όσο και αν φαίνεται ανορθόδοξη η διαπίστωση ότι η Κίνα έχει αναλάβει τη σωτηρία του καπιταλισμού, επαληθεύει οπωσδήποτε τις σχετικές αναλύσεις του Marx, με βάση τις οποίες ο καπιταλισμός έχει τη δυνατότητα εναλλαγής πολλών προσωπείων, κατά περίπτωση.
Η Κίνα κατάφερε να συνδυάσει τον κομμουνισμό με τον καπιταλισμό, εξασφαλίζοντας εξαιρετικά οικονομικά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς. Συνεπώς, η μορφή του καπιταλισμού, για το μεσοπρόθεσμο και, ενδεχομένως, και μακροπρόθεσμο διάστημα, οφείλει να διερευνηθεί στους κόλπους της Κίνας. Και η πρώτη σχετική ερώτηση που προβάλλει, είναι το πώς θα συνυπάρξει ο κινέζικος καπιταλισμός με έλλειψη ατομικότητας, που αποτελεί την κινητήρια του δύναμη;