Ο εμπαιγμός των ιθαγενών

Μέχρι να αποκτήσει η Ελλάδα επενδυτική βαθμίδα, όπως όλες οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, δεν θα υπάρχει κράτος, αλλά οικόπεδο – ενώ οι Έλληνες θα έχουν εγκαταλείψει την αποικία χρέους τρομοκρατημένοι, για να αποφύγουν τη ληστεία που θα εντατικοποιηθεί με το περιουσιολόγιο, με την ψηφιακή καταγραφή των ακινήτων κλπ.

«Η μεγαλύτερη μου ευχή για το 2019 είναι να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες, τόσο οι Πολίτες, όσο και τα πολιτικά κόμματα, πως η χώρα έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της κατάρρευσης της – οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, κυρίως όμως πολιτισμικής. Επί πλέον ότι, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει μόνο να μετατραπεί σε μία αποικία των δανειστών της στο διηνεκές αλλά, επίσης, πως απειλείται όσο ποτέ μέχρι σήμερα η εδαφική της ακεραιότητα – ο πληθυσμός της να αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό».Άρθρο

Εισαγωγικά, ασφαλώς όλοι επιθυμούμε ο δανεισμός της Ελλάδας από τις αγορές να είναι με χαμηλά επιτόκια – τονίζοντας όμως πως με νέα δανεικά δεν εξοφλούνται τα παλαιά χρέη, ιδίως όταν είναι ακριβότερα, πόσο μάλλον με επιτόκιο υψηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης. Με δεδομένο λοιπόν το ότι, ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας μας είναι της τάξης του 2%, ενώ το μέσο σταθμικό επιτόκιο των δανείων μας περί το 1,7%, οποιοδήποτε επιτόκιο πάνω από 2% είναι ασύμφορο, αυξάνοντας επί πλέον τα παλαιά χρέη – τα οποία βρίσκονται ήδη στη στρατόσφαιρα (στα 358,948 δις € στις 31.12.18 ή στο 192% περίπου του ΑΕΠ).

Εν προκειμένω, το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί κατά 2,9 δις € το τελευταίο τρίμηνο του 2018, από το βραχυπρόθεσμο δανεισμό – από τα έντοκα γραμμάτια του ιδιωτικού τομέα ύψους 34,67 δις €, καθώς επίσης από το κόστος των repos. Ειδικότερα, ανακυκλώθηκε  με reposτο εξωπραγματικό ποσόν των 750 δις € το 2018 (γράφημα), χωρίς κανένας να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, ενώ ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδας δίνουν κάποια ικανοποιητική απάντηση.Σε κάθε περίπτωση βέβαια, τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας δεν θα κριθούν από το προσχηματικό δεκαετές ομόλογο 2-2,5 δις € που θα εκδοθεί – αφού έχει ήδη προαγορασθεί από τους πελάτες των αναδόχων ξένων τραπεζών, με το αζημίωτο φυσικά (=κόστος έκδοσης), ενώ θα υπερκαλυφθεί κατά πολύ (στα χαρτιά), αφενός μεν για να δημιουργήσει θετική εντύπωση στους επενδυτές, αφετέρου για να αποκοιμίσει τους μελλοθάνατους ιθαγενείς.

Η ντροπή της Ευρώπης

Εμείς οι Έλληνες καταντήσαμε να είμαστε ευχαριστημένοι εάν θα μας δώσει κάποιος συσσίτιο, φτιαγμένο από τα δικά μας τα αγαθά που ο ίδιος μας έκλεψε – ενώ δεν τολμήσαμε να φορέσουμε κίτρινα γιλέκα ούτε όταν μας εξευτέλισε διεθνώς η κυβέρνηση μας, με το ότι δεν μας επέτρεψε καν να αποφασίσουμε με δημοψήφισμα για την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας.  

ΕπικαιρότηταΚατά την άποψη μου δεν υπάρχει τίποτα πιο ενδιαφέρον, από τις πολιτισμένες συζητήσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, για θέματα που αφορούν τις δυνατότητες διεξόδου μίας χρεοκοπημένης χώρας – η οποία οδηγήθηκε σκόπιμα στην παγίδα του PSI και πτώχευσε, χωρίς να υπάρχει κάποιος αντικειμενικός λόγος.Στα πλαίσια αυτά, οι γνώμες που εκφράσθηκαν σε μία διαδικτυακή ανταλλαγή απόψεων (πηγή) είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους εξαιρετικές, τεκμηριώνοντας πως οι Έλληνες έχουν πραγματικά ποιότητα – η οποία όμως δυστυχώς δεν τους βοηθάει να αντιμετωπίσουν σωστά την κρίση, στην οποία έχει σήμερα βυθιστεί η Ελλάδα. Ίσως επειδή ελάχιστοι συνειδητοποιούν πως η χώρα μας κινδυνεύει  πολύ σοβαρά να υφαρπαχτεί εντελώς από τους δανειστές της – ιδίως από τη Γερμανία.Από μία χώρα που ωφελήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την υιοθέτηση του ευρώ, επειδή το χρησιμοποίησε ύπουλα από το ξεκίνημα του, με τη βοήθεια της ΕΚΤ – (α) διατηρώντας τους μισθούς των εργαζομένων της κάτω από την παραγωγικότητα τους ενάντια στους κανόνες της Ευρωζώνης, (β) δημιουργώντας έναν τεράστιο τομέα χαμηλόμισθης απασχόλησης, με την επιβολή των νόμων γνωστών ως «HARTZT IV» που της επέτρεψαν να διεξάγει ένα δολοφονικό για τους εταίρους της μισθολογικό dumping – με αποτέλεσμα να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων της και (γ) εκμεταλλευόμενη την ευρωπαϊκή κρίση χρέους που προκάλεσε η ίδια καταστρέφοντας την Ελλάδα, μέσω της οποίας αφενός μεν διατήρησε χαμηλή τη διεθνή ισοτιμία του νομίσματος της, αφετέρου επέβαλλε την οικονομική της κυριαρχία στην Ευρώπη.Ειδικά όσον αφορά τη συζήτηση, δύο αντικρουόμενες αναφορές, καλοπροαίρετες και οι δύο, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον – η μεν πρώτη από έναν οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δυστυχώς δεν έχει καταλάβει πού οδηγείται η Ελλάδα, ενώ η δεύτερη από έναν ανεξάρτητο πολίτη που μένει στο εξωτερικό, έχοντας πιο αντικειμενική οπτική γωνία. Η πρώτη είναι η εξής:Οπαδός ΣΥΡΙΖΑ: 

Ο κοινωνικός φασισμός

Εάν συνεχιστεί η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, όπου στη μία πλευρά θα βρίσκεται ένας όλο και μικρότερος αριθμός πολύ πιο πλούσιων κάθε φορά ανθρώπων, ενώ στη άλλη μία συνεχώς αυξανόμενη μάζα φτωχών, απόρων και εξαθλιωμένων, ο καπιταλισμός θα αυτοκαταστραφεί.

 ΑνάλυσηΟ νεοφιλελευθερισμός στήριξε την επικράτηση του αφενός μεν στην άνοδο του χρηματοπιστωτικού τομέα, αφετέρου στη σκόπιμη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής – ευρύτερα του τομέα της μεταποίησης και της πραγματικής οικονομίας.Εν προκειμένω, οι πολυεθνικές εταιρείες κατάφεραν να παρακάμψουν τους εργαζομένους, έτσι ώστε να μειώσουν τη συμμετοχή τους στην αύξηση της παραγωγικότητας τους (μισθούς, κοινωνικό κράτος, συντάξεις κοκ.) – μεταθέτοντας ένα πολύ μεγάλο μέρος της μεταποίησης στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, με φθηνό εργατικό δυναμικό. Ως εκ τούτου, «εφευρίσκοντας» ανταγωνισμό, εξουδετέρωσαν εντελώς τις αντιδράσεις τους – ενώ αποδυνάμωσαν τα εργατικά συνδικάτα.Η μείωση της βιομηχανικής παραγωγής όμως οδήγησε στη πτώση της ανταγωνιστικότητας, στον περιορισμό της καινοτομίας, καθώς επίσης στην απώλεια των δικτύων και των οικονομικών συνεργιών – όπου, οι αναφορές στη «μεταβιομηχανική οικονομία της γνώσης» δεν ήταν τίποτα άλλο από μία ουτοπία, αφού οι εξελίξεις έχουν τεκμηριώσει ότι, η κατάρρευση της βιομηχανικής παραγωγής οδηγεί αναπόφευκτα σε εξαιρετικά μεγάλες δυσλειτουργίες (μεταξύ άλλων, στη μείωση της απασχόλησης και του ρυθμού ανάπτυξης).Οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης θεωρίας, της μεταβιομηχανικής οικονομίας της γνώσης, χρησιμοποιούσαν ανόητα το παράδειγμα της Ελβετίας – ισχυριζόμενοι ότι, η επιτυχία της οφείλεται στον τουρισμό, καθώς επίσης στο χρηματοπιστωτικό κλάδο. Εν τούτοις, με βάση την κατά κεφαλή παραγωγή προϊόντων, η Ελβετία είναι η πλέον βιομηχανική χώρα του πλανήτη. Σε κάθε περίπτωση, ότι και να λέγεται, ο βιομηχανικός τομέας είναι και θα είναι η βασική πηγή της αύξησης της παραγωγικότητας μίας οικονομίας – αφού κανένας άλλος τομέας δεν έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, όπως όσον αφορά την έρευνα και την ανάπτυξη.Εκτός αυτού, χωρίς τη βιομηχανική ανάπτυξη δεν αναπτύσσεται ούτε ο τομέας των υπηρεσιών – οπότε είναι διπλά απαραίτητη. Η σημασία της μεταποίησης πάντως φαίνεται από το παράδειγμα της αύξησης της βιομηχανικής παραγωγής της Γερμανίας, συγκριτικά με τις άλλες μεγάλες χώρες της Ευρωζώνης, στο γράφημα που ακολουθεί – κάτι που επεξηγεί καλύτερα την επιτυχία της, παρά το ότι επετεύχθη εις βάρος των άλλων, με τη βοήθεια της πολιτικής που υιοθέτησε η ίδια (μερκαντιλισμός), σε συνδυασμό με αυτήν που επέβαλλε στους άλλους (λιτότητα).

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ-ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΤΑ ΑΠΙΑΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ

Η Ελλάδα ως ουτοπικός τόπος, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να ονειρεύονται και ως στόχο έχουν μονάχα την απόδραση

Aπό τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά

Ο Ζαν-Αντουάν Βατό το 1717 ήταν ο πρώτος που επιχείρησε να ταξιδεύσει στα «Κύθηρα» μέσα από τον ζωγραφικό πίνακά του, σε ένα ταξίδι ποιητικής αναζήτησης της ευτυχίας. Ομως όλα τα πλοία με προορισμό τα Κύθηρα είναι καταδικασμένα να ναυαγήσουν, επειδή το ταξίδι είναι φανταστικό και συνεπώς είναι καταδικασμένο να μη γίνει ποτέ επειδή οι ουτοπικές επιθυμίες δεν πραγματοποιούνται. Στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία ο Θόδωρος Αγγελόπουλος αντικαθιστά τα Κύθηρα με την Ελλάδα. Εδώ οι κάτοικοι ταυτίζονται με την εικόνα του γερο-Σπύρου, ενός πολιτικού πρόσφυγα που επιστρέφει στην Ελλάδα έπειτα από 35 χρόνια εξορίας για να ανακαλύψει ότι η πατρίδα του δεν υπάρχει. Η εικόνα του γερο-Σπύρου να στέκεται όρθιος με την ομπρέλα στη βροχή στα διεθνή ύδατα πάνω σε μια σχεδία αφηγείται την αιώνια αλήθεια. Ο γενέθλιος τόπος αρνείται να παραχωρήσει έστω και δυο μέτρα γης για να θάψει τους εραστές του.Στην ταινία ο γερο-Σπύρος αντιδρά στη δήμευση της γης του. Oμως τα σημερινά αντίγραφά του είναι μεταλλαγμένα μεταπολιτευτικά είδωλα που έχουν αποδεχθεί τη μοίρα, θεωρώντας κανονικότητα όχι μόνο την εξορία, αλλά και τη δήμευση της περιουσίας τους. Η εικόνα αποτελεί την επιτομή της τραγικής ιστορίας των κατοίκων που πάντα φεύγουν διωκόμενοι από την πατρίδα τους, ενώ σήμερα επιδιώκει να τους αντικαταστήσει με επήλυδες που μιλούν άλλη γλώσσα, λατρεύουν άλλους θεούς, έχουν διαφορετικά ήθη.