Η δεύτερη γενοκτονία των Ελλήνων

Με βάση μία πρόσφατη μαρτυρία που δημοσιεύθηκε, φαίνεται πως οι Ευρωπαίοι της Τρόικα, υποχείρια των ελίτ «τύπου Soros» και φανατικοί υποστηρικτές της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, έχουν θέσει ως πρώτο στόχο τους τη διάλυση του Έθνους μας – επειδή είναι το αρχαιότερο στην Ευρώπη και το πιο συνεκτικό όσον αφορά τον πληθυσμό του.

ΆρθροΗ παρακάτω επιστολή δημοσιεύθηκε από τον Ιταλό καθηγητή οικονομικών κ. Alberto Bagnai στο twitter του (πηγή) – με τον τίτλο «Η δεύτερη γενοκτονία της Ελλάδας μέσα σε εκατό χρόνια, Καλώς ήλθατε στην Ευρώπη». Προέρχεται από τη σελίδα του (πηγή), ενώ στάλθηκε στον ίδιο από έναν δικηγόρο, σχετικά με τη  Ελλάδα – είναι δε τόσο τρομακτική που θα έμοιαζε με μία κακόβουλη θεωρία συνωμοσίας, εάν δεν την είχε αναρτήσει με την υπευθυνότητα που τον χαρακτηρίζει ο φημισμένος Ιταλός καθηγητής, ο οποίος έχει αναφερθεί επανειλημμένα στην Ελλάδα (πηγή). Γράφει δε τα εξής σε ελεύθερη απόδοση:«Είμαι ο John Smith (ψευδώνυμο), δικηγόρος από το WAKDJUHLK. Αυτή είναι η πρώτη φορά που σας γράφω και ορκίζομαι να μην το κάνω ξανά. Δεν θέλω να συζητήσω μαζί σας οικονομικά, αριθμούς και γραφήματα, χωρίς την ανάλογη προετοιμασία. Επιθυμώ απλώς να μοιραστώ αυτό που μου συνέβη χθες το βράδυ, σε μια ελληνική πιτσαρία.Είμαι σε ένα τραπέζι με φίλους της φίλης μου, τους οποίους  δεν γνωρίζω καλά. Κάποιος που κάθεται δίπλα μου, μου λέει ότι ζει στην Αθήνα και εργάζεται στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η ομάδα εργασίας του βοηθά την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει την ατζέντα της Τρόικας (μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να αναφερθώ στους οικονομικούς λόγους που έπρεπε να ακούσω, τους γνωρίζετε καλύτερα από μένα).Ένιωσα απογοητευμένος, μαθαίνοντας πως το εγχείρημα είναι πολύ πιο εξελιγμένο και ιδεολογικά αρκετά πιο πολύπλοκο, σε σχέση με την πολιτική-οικονομική του μορφή. Παρεμπιπτόντως, έχω δεσμούς με την Ελλάδα και τη θεωρώ ως δεύτερο σπίτι μου. Τη γνωρίζω αρκετά καλά και όποτε μπορώ επιστρέφω για να δω διάφορους φίλους. Στο σπίτι που μεγάλωσα είχα φίλους Έλληνες και έκανα κλασικές σπουδές.Να επιστρέψω στην ιστορία μου:

Ποιό κράτος είναι καλό; Το αριστερό ή το δεξιό;

Κάποτε οι όροι «αριστερός» και «δεξιός» ήταν διακριτοί. Η δεξιά εκπροσωπούσε τον «καθωσπρέπει» αστό ο οποίος συνήθως εντασσόταν σε «συντηρητικό» περιβάλλον το οποίο συμπαθούσε την ιεραρχία και τους τύπους, οπότε κατά περίσταση υπήρχε φλερτ και με στρατιωτικούς και με βασιλικούς κύκλους. Ο αριστερός κουβαλούσε το νέο φρούτο του μπολσεβικισμού και της μεροληψίας υπέρ των προλετάριων και έτσι λογαριαζόταν πιο ανατρεπτικός και «επαναστάτης» και σε κάθε ευκαιρία ζητούσε ανατροπή της κατεστημένης ιεραρχίας των δεξιών, ώστε στην τελική να εγκαταστήσει τη δική του.Αυτά τα ιδεολογικά φρούτα κράτησαν αρκετές δεκαετίες και η κάθε περίσταση δημιουργούσε και οικογενειακές παραδόσεις από γενιά σε γενιά: οικογένειες, αλλά και συνοικίες ή χωριά ακόμα που συγκέντρωναν προλετάριους και «επαναστάτες» βαφτίζονταν συλληβδην «αριστεροί» και οι αντίστοιχες κοινωνικές δομές που αποτελούνταν από τους παραδοσιακούς φορείς υψηλής πατροπαράδοτης ιεραρχίας ονομάζονταν «δεξιοί».
Από τότε πολλά άλλαξαν. Έγινε τεράστια μείξη των τάξεων και των άλλοτε διακριτών ιδεολογιών. Αριστεροί εγκαταστάθηκαν στα καλά προάστια, απέκτησαν διοικητικά προνόμια και πλούτο και κατέκτησαν τη δίκη τους ιεραρχία εντός του αστικού περιβάλλοντος. Αντιστοίχως, δεξιοί πετάχτηκαν εκτός της πατροπαράδοτης ιεραρχικής δομής και βρέθηκαν να αναζητούν το μεροκάματο σε περιβάλλοντα παραγωγής που ανήκαν σε αριστερούς. Ο πλούτος και η εξουσία πλέον δεν ταυτίζεται με κάποια ιδεολογία. Ο οριστικός αφανισμός των αριστεροδεξιών ιδεολογιών επήλθε οριστικά στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κάτω από την ομπρέλα της «σοσιαλδημοκρατίας» ενέταξε το κεντρικό πολιτικό σκεπτικό: «να περνάμε καλά. Ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κολλητός μας. Αν δεν είσαι με μας, εσυ θα χάσεις». Και έτσι, πέρα από αριστερές και δεξιές, έφτιαξαν ένα μεγάλο πολύχρωμο πελατειακό κράτος.Επομένως το κεντρικό πολιτικό ζητούμενο σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και στη συντριπτική πλειοψηφία του δυτικού κόσμου, δεν είναι αριστερά ή δεξιά.

Το μέλλον της Γερμανίας

Το οικονομικό μοντέλο της χώρας πλησιάζει στη δύση του, ενώ ο κατήφορος της θα επιταχυνθεί από την προβλεπόμενη παγκόσμια ύφεση, από τους ενδεχόμενους δασμούς των Η.Π.Α., από το BREXIT, καθώς επίσης από την παραμονή ή μη της Ιταλίας στο ευρώ – όπου ασφαλώς η παραμονή της θα τη μετατρέψει σε γερμανική αποικία αντίστοιχη της Ελλάδας, παράλληλα με τη Γαλλία, την Ισπανία κοκ.

Ανάλυση

Παραδόξως οι δύο χώρες που αναμίχθηκαν επιθετικά στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Γερμανία και η Ιαπωνία, στη συνέχεια αναπτύχθηκαν ξανά με επιθετικό τρόπο – αυτή τη φορά οικονομικό, εις βάρος των υπολοίπων. Πρώτη η Ιαπωνία, η οποία όμως μετά το «χαστούκι» των Η.Π.Α. (ραγδαία ανατίμηση του γεν, σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων και του χρηματιστηρίου), μείωσε αναγκαστικά τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της – αν και στη συνέχεια τα αύξησε ξανά, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό (γύρω στο +4%).

Η Γερμανία τα αύξησε επίσης στο 4% (γράφημα,μπλε στήλη, αριστερή κάθετος), στη συνέχεια υποχρεώθηκε να έχει ελλείμματα λόγω της ένωσης της με την Ανατολική, αλλά μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη, όπου υιοθέτησε την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα (ανάλυση) με το ύπουλο μισθολογικό dumping, τα πλεονάσματα της εκσφενδονίσθηκαν στα ύψη – εις βάρος φυσικά των εταίρων της στην Ευρωζώνη, καθώς επίσης με τη βοήθεια της υποτίμησης του ευρώ απέναντι στο δολάριο, εξαιτίας των αδυναμιών των υπολοίπων χωρών της νομισματικής ένωσης.

Η ηδονή στο «τίποτα» της Αριστεράς

Του Ανδρέα Ζαμπούκα
O Αριστοτέλης, στα Ηθικά Νικομάχεια, μιλούσε για την ηδονή της πολιτικής πράξης. Να ευχαριστιέσαι δηλαδή από την εφαρμογή της ιδέας σου. Να εμπνέεσαι, να σχεδιάζεις και να σου αρέσει να εφαρμόζεις.Εδώ ακριβώς, βρίσκεται το πρόβλημα με την αριστερά. Το πεδίο πολιτικού προβληματισμού της δεν βρίσκεται στην οντολογική αλλά στη δεοντολογική υπόσταση του κόσμου. Όχι στο επιστητό, αλλά σε μια φαντασιακή «θέσμιση» της πραγματικότητας. Ούτε καν σε θεωρητικό επίπεδο. Εκτός βέβαια, από την άγνοια της ελληνικής Ιστορίας, θα έβαζα στοίχημα ότι οι σύγχρονοι αριστεροί αδιαφορούν και για τις στοιχειώδεις αρχές της αριστερής φιλοσοφίας. Γι’ αυτό η αριστερά δεν μπορεί να αντλήσει χαρά από την πολιτική πράξη. Η χώρα βιώνει μια παρατεταμένη αφασία επειδή περιμένουμε να ξηλώσει η κυβέρνηση ολόκληρο το σύστημα. Να ξαναπροσλάβει όλον τον κόσμο που υποσχέθηκε ο Αλέξης, να επανεξετάσει όλες τις εργολαβίες, να καταστρέψει γενικώς όλες τις «υποδομές» του «εχθρού» και μετά να αποφασίσει αν θα διοικήσει τη χώρα.Να εκτονωθεί πρώτα στην «τιμωρία», να ξαλαφρώσει από το «μίσος» και μετά να δει αν υπάρχει χώρος ευχαρίστησης στην πράξη της δημιουργίας.Εν τω μεταξύ, το τεράστιο «Τίποτα» μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, εμπεδώνεται ως ιδεολογία αντίστασης στα «ξόανα» που συνεχίζουν να τρομάζουν τους αριστερούς «επαναστάτες». Γιατί όσο συνεχίζουν να στέκεται απέναντί τους, ο «νεοφιλελεύθερος» Κυριάκος τόσο αυτοί δεν θα μπορούν να ηρεμήσουν για να αντλήσουν χαρά από την πολιτική πράξη.Το μίσος προσφέρεται ως δυνατότερο ένστικτο ικανοποίησης και ναρκισσιστικής φιλαρέσκειας. Κι εμείς τι φταίμε, ρε σύντροφοι; Θα την πληρώσουμε πάλι εμείς για χάρη της δικής σας «διαστροφικής» ευχαρίστησης; Κι εμείς είμαστε έξαλλοι με την υποκρισία του παλιού συντηρητικού κατεστημένου, αλλά δεν κάνουμε έτσι.Θα μπορούσαν να εμφανιστούν οι νοήμονες αριστεροί και να απαιτήσουν κανονικότητα. Αλλά πάντα ορθώνεται η δυσανεξία στην πολιτική εφαρμογή.