Έχουμε στα αλήθεια συμφιλιωθεί με το παρελθόν μας ;

Του Μιχάλη Ρέττου, φιλολόγου.

Από το 2014 κυκλοφορεί ένα κείμενο του Νίκου Δήμου με τίτλο
«Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά την αλήθεια για το ’21;» , το οποίο προβληματίζεται για το ότι οι Έλληνες δεν μαθαίνουν την πραγματική τους ιστορία. Σύμφωνα με το κείμενο, οι Έλληνες δεν διδάσκονται ότι το πατριαρχείο αφόρισε την επανάσταση, ότι ο Καποδίστριας της «γύρισε την πλάτη», ότι ο Κοραής τη «μυκτήριζε», ότι ο κλήρος ήταν απέναντι, ότι οι πρόκριτοι τη χλεύαζαν, ότι οι κλέφτες και οι αρματολοί πολεμούσαν απλά για λάφυρα.

Πέρα από την ιστορική ακρίβεια κάποιων εκ των παραπάνω θέσεων, το όλο ζήτημα με το άρθρο του Ν.Δ. είναι ότι όλες οι κοινωνικές ομάδες των Ρωμιών τσουβαλιάζονται ως φορείς που δρούσαν περίπου μεταξύ ιδιοτέλειας, αδιαφορίας ή/και «προδοσίας», πλην μίας: Των «αστών» εμπόρων, που θα έδιναν ανιδιοτελώς τη ζωή τους για τον «αστικό μετασχηματισμό» του ελληνικού χώρου. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι τόσο η ιστορική ανάγνωση του Ν.Δ., αλλά κυρίως οι αντιδράσεις απέναντι σε αυτή, οι οποίες γίνονται με βάση την άρρητη αντιιστορική παραδοχή ότι όποιος θεσμός, φορέας ή πρόσωπο δεν στήριξε την επαναστατική προοπτική διέπραξε «προδοσία».

Έτσι, η ανάγνωση του Ν.Δ. παύει να είναι απλά ένα ιστορικό ιδεολογικό σχήμα (ανεπαρκούς τεκμηρίωσης και ήσσονος σημασίας) και μετατρέπεται σε ένα προκλητικό κείμενο, που για τους μεν είναι «αντεθνικό» και «εθνομηδενιστικό» και για τους δε «αποκαλυπτικό» και «ξεστραβωτικό». Ο Ν.Δ. δηλαδή πετυχαίνει τον σκοπό του, ο οποίος δεν είναι άλλος από την πρόκληση αντιδράσεων.

Η μάστιγα της μετανάστευσης

Στην Ελλάδα υπάρχει μέλλον, για το οποίο όμως πρέπει να αγωνισθεί κανείς τόσο με το εγχώριο, σαθρό κατεστημένο, όσο και με τους Γερμανούς εισβολείς – αφού πρόκειται για μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, με τρεις σημαντικότατους οικονομικούς πυλώνες: την ποιοτική γεωργία, τη ναυτιλία, καθώς επίσης τον τουρισμό.

ΕπικαιρότηταΑκούγεται πολύ συχνά ότι, δεν μπορεί κανείς να συμβουλεύσει τους νέους να μείνουν στην Ελλάδα, εργαζόμενοι για 300 € το μήνα που δεν φτάνουν καν για να πληρώσουν το ενοίκιο τους – πόσο μάλλον όταν δεν βρίσκουν δουλειά, αδυνατώντας να αξιοποιήσουν τις δεξιότητες τους, χάνοντας την αυτοπεποίθηση τους, καθώς επίσης τη διάθεση τους να εξελιχθούν, αποκτώντας εργασιακές εμπειρίες και προσφέροντας τόσο στον εαυτό τους, όσο και στην πατρίδα τους.Ακόμη χειρότερα πως δεν μπορεί να τους συμβουλεύει μία γενιά που οδήγησε τη χώρα της στη χρεοκοπία, ενώ δεν αντιστέκεται καθόλου στα μαρτύρια, στα οποία την υποβάλλουν οι δανειστές – σιωπώντας όπως τα πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή.Βέβαια πρόκειται για τη μισή αλήθεια, όσον αφορά τις ευθύνες των Ελλήνων για την πτώχευση – οι οποίες είναι ασφαλώς υπαρκτές, αφού αρκετοί ξόδευαν χρήματα δανειζόμενοι, ορισμένοι εκμεταλλεύονταν το δημόσιο με κάθε τρόπο, κάποιοι άλλοι σπαταλούσαν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις αγοράζοντας αυτοκίνητα αντί να επενδύουν στην παραγωγή, ενώ οι περισσότεροι εξέλεγαν διεφθαρμένους ή/και ανίκανους πολιτικούς που τελικά τους πούλησαν.Η άλλη μισή αλήθεια είναι η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που ακολούθησε η Γερμανία πριν από την κρίση με συνεργό της την ΕΚΤ, η παγίδα του χρέους στην οποία οδηγήθηκε η Ελλάδα μετά την κρίση του 2009, το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, η ενδοτική υπογραφή του PSI, καθώς επίσης η προδοσία της τελευταίας ελπίδας τους από την κυβέρνηση που, λέγοντας χιλιάδες ψέματα προεκλογικά, δεν σεβάσθηκε την απόφαση τους το 2015, καταδικάζοντας τους στο χειρότερο μνημόνιο της παγκοσμίου ιστορίας.Όσον αφορά την εκκωφαντική σιωπή τους, δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητη (ανάλυση), όσο αυστηρά και αν τους κρίνει κανείς – ενώ είναι γεγονός πως αποτελούν τα θύματα ενός άθλιου πειράματος, από το οποίο σήμερα πολύ δύσκολα μπορούν να ξεφύγουν. Τέλος, φυσικά γνωρίζουν πως οι δυνάστες τους δεν θα φύγουν εάν δεν τους διώξουν, καθώς επίσης πως δεν θα σταματήσουν εάν δεν τους σταματήσουν οι ίδιοι οι Έλληνες – κάτι που όμως δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί, αφού είναι πλέον δεμένοι χειροπόδαρα.Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα, πώς είναι δυνατόν να προτείνει κανείς στους νέους να μείνουν σε μία χώρα που καταρρέει; Που οι Πολίτες της έχουν μετατραπεί σε φορολογικά υποζύγια, που το μέλλον της διαγράφεται πολύ πιο ζοφερό από το παρόν, που έχει προδοθεί από το σύνολο σχεδόν της πολιτικής της ηγεσίας, ενώ είναι αντικείμενο διεθνούς εξευτελισμού;

Η επέλαση των εκλεκτών

Η τεχνολογική εξέλιξη, σε συνδυασμό με την ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση, επέτρεψαν στην ελίτ να ευημερήσει – παρέχοντας της παράλληλα εκείνα τα οικονομικά όπλα, με τα οποία θα επιχειρήσει αφενός μεν την κατάληψη ολόκληρου του πλανήτη, αφετέρου την εγκατάσταση απολυταρχικών κυβερνήσεων στη Δύση, παρόμοιων με αυτές που υπάρχουν ήδη σε πολλές άλλες χώρες.

«Τα μνημόνια δεν σημαίνουν μόνο μέτρα λιτότητας αλλά, κυρίως, λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, σε εξευτελιστικές τιμές. Όταν όμως ένα κράτος, όπως και μία επιχείρηση, ξεπουλάει όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, είναι δυνατόν ποτέ να ξεχρεώσει τους δανειστές του;»Ανάλυση

Η «συνθήκη του Ντιτρόιτ» ήταν μία πενταετής σύμβαση, στην οποία κατέληξαν μετά το «new deal» και το Bretton Woods, το 1950, η συνδικαλιστική ένωση εργατών της αυτοκινητοβιομηχανίας στις Η.Π.Α., με τους τρεις μεγάλους κατασκευαστές αυτοκινήτων. Η συμφωνία αυτή προστάτευε τις αυτοκινητοβιομηχανίες από απεργίες, με αντάλλαγμα τη γενναιόδωρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, καθώς επίσης την παροχή συντάξεων στους εργάτες.Εκείνη την εποχή εδραιώθηκαν στις Η.Π.Α. τα ισχυρά συνδικάτα, οι υψηλοί φόροι και ο ικανοποιητικός κατώτατος μισθός – σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή για τη μεσαία τάξη, κατά τη διάρκεια της οποίας συρρικνώθηκε το «χάσμα» ανάμεσα στο 1% των υπερβολικά πλουσίων και στους υπόλοιπους άλλους.